Goed irritant

De kalender blijft hangen op 25 juli.

Dat betekent dat de koopjesperiode bijna achter de rug is.

Wie nog wat nodig heeft, moet zich dus spoeden.

En toevallig had ik toch wel weer wat nodig zeker!

Meer bepaald had ik mijn zinnen gezet op een paar all stars. Dat folieke werd vooral ingegeven door woensdagavond. Toen trok ik immers in de gietende regen naar de gentse feesten, alwaar ik als losgeslaan wild stond te dansen op de beats van Discobar Galaxy.

Met een jas en paraplu en alles er op en er aan. En met een paar sandalen aan. Want gesloten schoenen had ik niet. Behalve dan laarsjes/botjes. Maar dat vind ik niet zo mooi onder een broek. Of gesloten schoenen, type ballerina, die overal snijden en pijn doen. Of gesloten schoenen die wat te klein zijn. Dus werden het sandalen.

Na het dansen zompte ik huiswaarts en maakte de bedenking dat een paar makkelijke, gesloten schoenen toch niet mis zou zijn.

Gesloten, makkelijke schoenen.

Maar ze mochten wel niet teveel kosten. Want meestal draag ik rokjes en ik ben geen fan van de combinatie rok-sportschoen.

Deze ochtend ging ik dan ook kijken of de solden me uit de nood konden helpen.

Op weg naar de schoenwinkel die ik in gedachten had, passeerde ik de winkel waar ik eens een paar jezussandalen had teruggebracht die te klein bleken.

In ruil had ik een tegoedbon gekregen.

Ik hopte binnen. De winkelmevrouw herkende me niet en was dan ook overdreven vriendelijk. "Ah, slim van u dat ge zo vroeg komt, als 't meeste volk nog ligt te bekomen van de feesten".

Mijn oog viel op een soortement namaak-allstar. Best leuk, eigenlijk. En in mijn maat. En voor weinig geld. Meer bepaald net zoveel geld als er op mijn tegoedbon stond.

"Ja jong, meiske, past maar keer, tzalwelzijnda, zet u jong, doe op t gemak".

De sportschoen was ongelooflijk onflatterend onder mijn kleedje, maar ik verbeeldde me er een broek over en was tevreden.

"Ah, ge neemt ze, dat versta 'k, ze staan u goed, zo onder dat kleedske en al, jong en sportief ".

Jong en sportief. Dat had ze gedacht.

Aan de kassa haalde ik m'n tegeoedbon boven.

Winkelmevrouw zag meteen het papieren goud in haar handjes smelten als sneeuw voor de zon. Maar ze kon anderzijds niets anders dan de bon aannemen.

Even meende ik de gedachte "of zou ik zeggen dat het niet geldig is tijdens de solden?" door haar vet koppie flitsen, maar mijn arrogante/vastberaden grijns hield haar tegen. Of zo verbeeld ik me toch.

Hopla, en ik stond buiten met een paar schoenen waar ik geen geld had voor moeten uithalen.

Wat ik eigenlijk ook "nodig" had, waren mooie, gesloten, elegante, zwarte/grijze schoenen voor onder rokjes en kleedjes.

En met dat uitgespaarde geld van daarnet...

Enkele dagen geleden had ik een paar mooie schoenen gezien. Uit de nieuwe collectie, uiteraard. En veel te duur voor mijn budget.

Misschien nog eens een louter vrijblijvende, tweede blik gaan werpen?

De tweede blik werd een vraag naar de juiste maat, die vraag werd een pasbeurt en die pasbeurt werd... een tweede aankoop op een kwartier tijd.

Aan de kassa gekomen, vielen me twee kortingsbonnetjes in die ik nog had zitten. Samen goed voor een kleine tien euro.

Even proberen?

Hopla, de tweede aankoop was geschied. Mét korting.

En wat ik eigenlijk óók nog nodig had, was een simpel zwart rokje.

Eventjes de Hash en Em binnengesprongen.

Ik liet de solden voor wat ze waren, en vond een mooi zwart kleedje. Voor weinig geld. En het mocht dan wel geen rok zijn, ik was weerom meteen verkocht.

Met het ceintuurtje was echter iets vreemd gebeurd. Halverwege leek het in twee gescheurd te zijn, waarna het met felrode draad slordig weer aan elkaar was gezet.

Eigenlijk was het iets van twee keer niets: de draadjes er uit halen en zelf snel weer aan elkaar zetten.

Maar wat zou er gebeuren moest ik er over klagen aan de kassa?

De test leverde het volgende resultaat op: een meelevende kassierster, 35 collega's die werden opgebeld en een rij achter mij die alsmaar langer en lastiger werd.

En ik die niet wist of wat ik gedaan had, normaal of aanstellerig was.

Hoe dan ook: even later stond ik buiten met een kleedje waar ik vijf euro korting had op gekregen.

Ik had op een uurtje drie dingen gekocht en overal had ik korting op afgepingeld. Ik vond mezelfd enerzijds ongelooflijk goed en anderzijds ongelooflijk irritant bezig.

De laatste stop was de Fnac.

Waarvan ik een bon van 20 euro had zitten.

Ahja, U dacht toch niet dat ik voor mijn laatste aankoop de normale, volle pot ging betalen.

Even leek mijn afdingen bestraft te worden: ik zocht "De machine" van De jeugd van tegewoordig, maar vond enkel "Parels voor de zwijnen", hun eerste cd.

Naar de helpdesk dan maar, om de cd te bestellen.

"Een ogenblikje", zei de helpdeskman. Het was een soort jammerlijk mislukte versie van Titus de Voogdt. Zo eentje waarvan je op het eerste zicht denk "mmm, njoa". Tot je het blinkende, korte halskettingetje ziet, met zo een surfboardje aan.

Helpdeskman verdween, mij alleen latend met al mijn afgeprijsde artikelen.

En kwam terug met "De machine".

Of die misschien nog in de stock lag, vroeg ik.

"Neenee", antwoordde helpdeskman, "hij stond gewoon in de rekken".

"Gij stomme, blinde kalle", zou ik er nog aan toegevoegd hebben, was ik hem.

Maar hij deed het niet. Hij bleef vriendelijk lachen, wenste me veel luisterplezier en riep me nog na "en misschien tot op de genste feesten!".

En ik, ik schoof ongemakkelijk naar de kassa, alwaar ik opnieuw geen geld uithaalde, maar enkel een verfrommelde cadeaubon.

Budgetshoppen heet dat, zeker?