Mijn persoonlijke shopassistent

Kent U dat, van die shopassistenten? Het is verzekerst iets Amerikaans dat met een verkeerde wind naar hier is overgewaaid.
Het is een luxeproduct dat alleen de overdreven rijke snollen zich kunnen veroorloven wanneer ze niet kunnen kiezen tussen die zwarte string met "Aaj lov joe" op of die met de blinkende, schattige doodskopkes.

Maar er zijn uitzonderingen. In sommige winkels krijgt U dergelijke attributen er immers gratis bij.

Vandaag bezocht ik de emancipatorisch getitelde winkel "Wij. Vrouwen."

Ik was ze helemaal vergeten maar ik had nog geen halve stap binnen gezet in het vrouwenrijk, of daar verscheen ze. De kleine modedictator. De op halsbanden kickster. De intellectueel onderbouwde kleurencombinatrice. De in tweeën snijster.

Ik leg het even uit.

Ik ging enkele maanden geleden met m'n mama winkelen. Gezellig was dat. Tot de paskotdame er zich mee begon te moeien. Haar functie lijkt mij nochtans heel duidelijk: wij passen in de kotten en zij past gewoonweg op die kotten. Oppassen, dat is al wat ze moet doen. Oppassen dat we geen kleren stelen, onze lippestift niet aan de gordijnen smeren en ons kas niet opfretten als het weer te klein of te groot is. En vooral: oppassen dat zich niet teveel begint te moeien.
Maar deze paskotdame had dat allemaal niet begrepen.

Ze snokte het gordijn open op ongepaste momenten. Ze zei dat blauw mij goed ging. Omdat ik een zomertype ben. Ze zei dat bruin mij goed ging. Omdat ik ook een beetje een herfsttype ben. En als ik mijn hoofd zo wat schuin hou en mijn linkerarm 28° graden plooi, dan ben ik ook een lentetype en een wintertype.
Ze kwam mijn mouwen opsloven en mijn rok aftrekken. Ze haalde het lint uit mijn trui en wurgde mij door het rond mijn nek te draaien. "Dat is modieus, zo een halsketting". Ik zag alleen een debiel met zijn riem rond zijn nek.
Ze stelde me voor iets grijs en iets roze te passen. Roze, ja. Want grijs en roze, dat is echt waar vree schoon samen. Ze onderbouwde deze wansmakelijke combinatie door te verwijzen naar haar studies. Ze zat nu in haar eerste jaar kunstwetenschappen. Dus zij wist er wel wat van, van kunstige combinaties.
Maar vooral: ze wou mij in twee snijden. De riem die nu als leiband dienst deed, werd vervangen door een blinkend model uit de etalage. Gij moet uzelf altijd in twee snijden, gij. Dat zou mijn lengte wat breken.
Maar ik zeg U wat: al dat snijden en al dat breken, het sprak me allemaal niet zo aan. Ook nie als ge daardoor kweenieoeveel kleiner lijkt? Neen, ook dan niet. Het is namelijk heel eenvoudig: wie groot is, die lijkt ook groot. Het is hetzelfde als met ons wat molliger medemensen. Hoeveel zwart ze ook dragen, ze blijven wat we in hun gezicht volslank noemen.

De winkelnamiddag eindigde dan ook met een opgeluchte zucht van verlichting toen de winkel eindelijk sloot en ze ons wel moést laten gaan. En met rode striemen in mijn nek.

U kan zich bijgevolg wel voorstellen hoe snel ik vandaag achter de eerste kapstok verdween, toen ik zag dat mijn persoonlijke en ongewenste shopassistant nog steeds van de partij was. Meer nog: ik kon me niet meer concentreren op de reusachtige afprijzingen van de reusachtig gedateerde kledij, speciaal nog eens van zolder gehaald in een -tigste poging ze aan een blinde drommel kwijt te raken.

Al snel stond ik dan ook weer buiten.

Maar wel nog helemaal intact.