Crying at the discotheque

Het cultureel seizoen, omgekeerd evenredig aan mijn eigen ritme,

ontwaakte uit een zomerse powernap. 

Ik had zwaar nood aan inspiratie, een andere kijk. 

Dus ging ik kijken naar wat anderen wel kunnen en ik niet. 

Meer tips daarover volgen, 

maar ik begin bij het begin. 

Het toevallig stuk; het stuk waarvan ik nooit had gehoord. 

Het stuk waarvan ik vrolijk de kassa deed en waaruit ik iedereen bedrukt zag buiten komen. 

Aldus won de nieuwsgierigheid het op de vermoeidheid/vrijdagavondleeghoofdigheid. 

Ik ging kijken naar "Exhibit B" van Brett Bailey/Third World Bunfight. 

Een theatervoorstelling is het niet, een hippe performance ook niet en een tentoonstelling, in tegenstelling tot wat de titel zegt, ook niet echt. Of toch niet zoals we dat gewoon zijn. 

Kijken naar het exotische, het vreemde, de andere kant van de wereld. Terwijl het ademt, van heel dichtbij en zonder schroom. Een overdoen van de tableaux vivants, 100 jaar na datum, toen ze tijdens de wereldtentoonstellingen enorm populair waren. 

Ik kan u vertellen hoe ik die oefening deed. Hoe ik het gebouw verliet met een knoop in de maag. Met een soort historisch schuldgevoel, waarvan ik niet wist dat ik het kon ervaren en waarvan ik misschien zelfs niet wist dat het bestond en nodig was. 

Maar ga liever gewoon zelf kijken. Probeer hen in de ogen kijken. Misluk daarin en zoek redding in de info-bordjes. Schrik van wat ge daarop leest over de kilo's en kilo's glasscherven. Wees onder de indruk van de esthetische perfectie van de "tentoonstelling", in schril contract met het verhaal er achter. Ontdek de verloren voorwerpen en vraag u af wie ze zal redden. Of maakt die vraag u tot een kolonist? 

"Exhibit B", 5 sterren en een stamp in uw maag. 

Wie dacht dat dit soort kolonisatie niet meer van onze tijdens en streken is, 

moet beslist ook deze test eens doen, HIERZO.  

(Bron: Slavery Footprint)

Amai, dat is een hele kolonie slaafjes, die zorgt voor uw en mijn spel en vertier! Misschien moet ik op zaterdagmiddag toch wat minder afspreken met mijn vrienden Hennes & Mauritz. 

En voor u helemaal depressief deze blog verlaat: triest kan ook zo goed zijn!

Hoe kan dat, dat ik enkel mee broebelde van formidable en al en nooit dit meesterwerkje op de radio hoorde? Het ultieme crying at the discotheque-nummer, voorzien van een indrukwekkende en wat angstaanjagende clip. Alors, na al dat gepredik, on danse!