Part of the weekend: want Reims is Rio niet

Onder het motto "Hop, de wijde wereld in!" en in de overtuiging "er valt overal wel wat te zien", trokken we afgelopen weekend richting Reims.

We waren goed voorbereid.
Toch wat de verdeling eten-drinken-hapjes betrof.
Voor de rest hadden we geen flauw idee.

Bleek dat ver!
Uren rijden, deden we.
Over berg en dal en vooral over onverlichte autostrade.

Gelukkig was de schoendoos met cd's mee.
En o, wat trof ik daar.
Een herinnering aan de warmste weken van mijn leven.
Een mentale terugkeer naar het Brazilië van 2 maand geleden.
Glijdend van het ene paradijs naar de andere postkaart, door miljoenensteden, slingerend over eindeloos groene bergen en kriskras door kartonnen dorpjes.
Ik keek en keek en keek, vereerde elke zandweg waar we overheen donderden en werd lyrisch bij elk vergezicht. Mijn objectiviteit had ik thuis gelaten.

Wanneer de duisternis viel en er niets meer te bewonderen was, stal ik stiekem de Ipod van mijn reisgenoot en ontdekte daar de parel "Bloom", startend met dit nummer:



Hoe iets zo mooi kon zijn, daar kon ik amper bij.
Mijn reisgenoten sliepen of deden heel hard alsof, ongetwijfeld in de hoop een volgende lofrede op eender wat te vermijden.
Ik was niet enkel niet-objectief, ik was ook irritant perma-positief.

U kunt zich dus voorstellen hoe "yes" en "woehoew" ik werd toen de schoendoos over deze geheime schat bleek te beschikken.

Helaas.
De ene vrienden hadden de andere ingelicht over mijn onuitstaanbare retorische uitspattingen.
Of het was gewoon echt per ongeluk.
Het bleek een leeg doosje.

Ook op andere vlakken leek Reims weinig van Rio te hebben.
Denk: koud - verlaten - een zakdoek groot.
En internet had gelijk door enkel de kathedraal als bezienswaardigheid te vermelden.

Doch, ik zou mezelf niet zijn mocht ik ook dit geen fantastisch weekend vinden.
We aten bij TL-licht, mijn schoenen kregen een modderbad en de kaas smaakte écht naar zweetvoeten.
En voor de rest was alles de max.

Hopelijk bij u ook?