Part of the weekend never dies

Ik sloot mijn zondagavond af met het stoppen van drie paar kousen.
De rest van de dag had ik met niet minder oma-allures doorgebracht. Naaimachinegeratel, taartgebak en een gestreepte peignoir.
Persoonlijk vind ik dat van de beste zondagen die er zijn.

Doch, het zicht op drie paar broekkousen met gaten in, stemde me bij het vallen van de avond eerder moedeloos.
De taart was op, evenals de quiche en de melocakes en wilde ik de volgende dag niet met koude benen rondlopen, dan zat er niets anders op dan het uitgesteld werk alsnog aan te vatten.
Ik had echter geen flauw idee hoe dat eigenlijk moet, zo kous creëren waar er door slijtage geen meer zit.

Dus ik deed maar wat, ik stopte de kousen op een quasi-letterlijke manier, door met garen een soort grens te trekken waar het gat niet overheen kan. Een dijk van katoen tegen het oprukkend verval, zoiets.

Ik verdrong de gedachte aan het hubbeltje dat morgen ongetwijfeld irritant in mijn schoen zal zitten jammeren en at nog een rozijntje met chocolade. Ik dacht aan hoe het er een beetje belachelijk zal uitzien, moest ik morgen die nieuwe schoenen nog eens gaan passen met die artisanaal gefixte kousebroek. Ik nam nog een slokje thee en de pre-schaamte spoelde moeiteloos weg.
Ik voelde me op en top oma en oma's schamen zich niet over kousen, want die dragen van die kniekousjes onder 3/4 rokken en laten die onbekommerd tevoorschijn komen wanneer ze gaan zitten in de schommelstoel.

De oma-sfeer werd ondersteund pruttelende muziek uit lang vervlogen tijden.



Ondertussen al 13 jaar oud, bijna half zo oud als ikzelf.
Toen Goldfrapp nog een bosnimf-imago had, MTV nog een muziekzender was en clips nog met standaard-effecten gemaakt werden.
Maar de oma's, die droegen ongetwijfeld ook al gaatjeskousen en streepkespeignoirs. .