Hoe het groot avontuur begon... (2/3)

Dus: Janina wilde leren naaien. En Moeder Modaal deed nog steeds een poging uit haar verslikking te geraken.

U moet weten: ons huisje stond in de straat niet gekend als “Het soepel draaiend Spinnewieltje” of “Viva de Naalde!” of zo. Wij kochten ons kleren gewoon, zoals alle normale mensen, in de winkel. Wij namen genoegen met ketenkledij. Wij hadden ons daar zelfs nooit vragen bij gesteld.
Er viel wel eens een knoop van zo een ketenstuk.
Die werd dan wel opnieuw aangenaaid, doch dit vroeg opperste concentratie en het gebeuren kon al eens ontaarden in een heftige familiediscussie, genre “Maar allé, ik kan dat wel! Moest gij u er niet altijd mee moeien tenminste! En mij eens laten doen! En uit mijn licht gaan!”.

Oma Modaal had wel veel genaaid. Hele familie-outfits stikte die bij elkaar. Als de beste, zelfs.
Maar Janina kan helaas geen romantische verhalen bovenhalen, waarin Oma Modaal een prachtig bruidskleed zit te borduren, terwijl Janina stilletjes speelt met de restjes kant en de rondslingerende klosjes. Neen, zo was het helaas niet gegaan.

Het is dus een raadsel waar die spontane ingeving vandaan kwam.
Maar plots stond het vast. Janina moest en zou naailes volgen.

Misleidende vrolijke slingers,
voor startende naai-Janina een zoveelste beproeving.

Was het eenvoudigweg al half september toen de familievreemde idee opborrelde of was het opnieuw te wijten aan uitstellerij, dat herinnert Janina zich niet meer. Wel herinnert ze zich dat ze zich ging inschrijven toen de lessen al een week bezig waren.

Of er nog plaats was in een middag-groep?
Hmm, *zoekzoek*, even kijken, *aarzel*, O! Ja! Hier was nog een groep met een plekje vrij!
En wanneer die lessen precies doorgaan?
Nu, zegt u?
Als in “op dit eigenste moment”?
Aldus kwam Janina halverwege de tweede les volledig onvoorbereid en met enkel een stylo op zak, aan in de naailes. Ze bad dat eerste indrukken zwaar overschat worden.
Ze kreeg een halve blik, een dikke cursus, een blad lijntjespapier en de taak op de lijntjes te stikken zonder draad.
Huh?
Janina had nog nooit een machine van dichtbij gezien.

Ze hoeft u misschien niet verder te verklaren waarom de eerste lessen een behoorlijke ramp waren.
Iedereen in de groep bleek al behoorlijk te kunnen stikken.
Terwijl Janina stiekem met haar blad “Hoe de machine inrijgen?” op schoot zat.

1 kloske was al ingewikkeld genoeg voor Janina

Janina was het toonbeeld van een verwoed leerling zonder ook maar enig talent.
Naalden braken, klossen en spoelen sloegen minstens eens per uur in een onontwarbaar kluwen, naden die niet scheef liepen waren een zeldzame toevalstreffer.
Maar Janina vond het op één of andere manier best plezant.
Nooit was ze trotser dan toen ze haar zelfgemaakte keukenschort afgaf als kerstcadeau. Het overtrof alle nieuwjaarsbriefmomenten samen.

Het aantal naalden dat Janina brak op die keukenschort

Het voornemen “geen machine te kopen gedurende het eerste jaar” hield dan ook niet stand.

Alzo geschiedde dat Janina en Moeder Modaal tijdens het voorjaar naar  “Mertens” trokken.
Beiden even onwetend en beiden om ter meest uitgelaten.
Want Moeder Modaal had ondertussen de voordelen dan die nieuwe hobby ook al ontdekt, gaande van een broek inkorten tot snel even wat gordijnen fixen.
Zij vond dat dus plots zo geen zot gedacht meer, een eigen machine...

(wordt vervolgd)