Een verpulverde stok

Ergens in een stoffige hoek van deze blog liggen nog een aantal verloren stokjes.  Het lijkt er op dat Janina deze liefst van al onaangeroerd laat verpulveren tot brandhout, maar dat is slechts een indruk. Sommigen dingen vragen eenvoudigweg wat tijd *praat haar eeuwig uitstelgedrag goed*. 

Janina diept vandaag dan ook met plezier een verdoemd gewaand exemplaar op uit de vergeetput. 
Het betreft eentje toegeworpen door tonBouton, nog steeds één van de leukste en sympathiekste blogsters ooit. 
tonBouton vroeg Janina stoksgewijs naar het jeugdboek dat een onuitwisbare indruk had nagelaten op haar smetteloze kinderziel. 

Als kind was Janina een verwoed lezer (een statuut waar ze eeuwig blijft naar streven, met wisselend succes). Strips vond ze maar niks, liever zocht ze in de bib tussen de boeken met blauwe sticker een veelbelovend exemplaar. De klassiekers, genre "Kruistocht in spijkerbroek", waren uiteraard steeds uitgeleend, maar er waren genoeg andere pareltjes op voorraad. Daarbij, ze begreep het woord “spijkerbroek” al niet, dus dat beloofde niet veel goeds.
Kiezend voor een makkelijker vocabularium stapte Janina aldus op een dag buiten met "De Vloed" onder de arm. Een grijsgekafte kloefer van Stefaan Opdebeeck.

Het hele verhaal kan Janina u niet meer uit de doeken doen, maar enkele opmerkelijke flarden zijn wel blijven hangen.

Het boek vertelt het relaas van een hoop jongeren die de grote, boze wereld de rug toekeert en zijn toevlucht neemt tot één of ander ondergronds hol. Daar verbeteren ze de wereld, onderwijl vrolijk enkele bijzondere kruiden en champignons ontdekkend. Of zo zit het toch in Jnina's hoofd. "De Vloed" - commune is uiteraard helemaal zelfvoorzienend, wat bovendien al eens een scharrelei en een verlepte moestuin oplevert.
Een van de jongeren heeft echter ultragroene vingers en nestelt zich 's nachts dan ook graag tussen de potgrond en de witlofjes. De gedrevenheid van een dergelijke jongen en het beeld van hem, slapend tussen de courgettes, lieten Janina's meisjeshart meermaals overslaan. Ze droomde dat romanpersonages ooit echt tot leven konden komen en hing tot dan alvast haar mosgroen trouwkleed en madeliefjeskroon klaar.

Janina's droom ging niet in vervulling en als reactie liet ze het groene gedachtegoed deels varen. Ze weefde geen dreadlocks in en ruilde de patchouli in voor iets welriekender.
Om maar te zeggen: ze is de rest van het verhaal zo goed als compleet vergeten.
Wat ze echter nooit vergat, was welk een grote indruk het boek op haar had gemaakt. Ook al was de precieze reden daarvoor haar ondertussen ontgaan.
Groot was dan ook haar vreugde toen ze het revolutionair jeugdwerk onlangs voor 2,5€ op de kop kon tikken.

Thuis gekomen begon ze meteen aan de tweede lezing, in de hoop opnieuw een Aha-Erlbenis te mogen ervaren.
Maar ho maar. Wat was dat allemaal. Niets meer dan een portie belerend gezaag over de opwarming van de aarde? Treurnis om het uitsterven van de pinguïn?
Geen twijfel over het belang van dit alles, maar Janina kan zich niet inbeelden dat dergelijke mistroostigheden haar kinderziel in onmetelijke vervoering hadden gebracht.

Er zal niets anders opzitten dan tijdens een eindeloze zomervakantie, gedrapeerd in de zon met een cocktail in de hand, het licht anarchistisch pamflet opnieuw te doorspartelen, tot de passage met de courgetteslaper, om aldaar te ontdekken of Janina nog steeds droomt van ontwaken met witlof achter de oren. Een twijfelachtig verlangen, beseft ze vandaag de dag.

Andere jeugdliteratuur die Janina kon bekoren was "Het meisje dat de zon niet zag" (Gerda Van Cleemput). Zeemzoete vertellerij van een blind drommeltje met lange blonde vlechten dat opgroeide tussen de nonnen, terwijl het de zon, en al de rest evenmin, zag. Janina, immer solidair met de dutsen.
Of "Afke's tiental", een Zeeuws arbeidersrelaas waarin boterhammen met aardappelpuree en zout op, in stervormige happen werden verslonden. Janina, sociaal begaan van in de wieg en al.
 
U ziet, de grote klassiekers waren duidelijk altijd uitgeleend in de bib, waardoor ze haar toevlucht moest nemen tot de minder hippe werken.
Dat verhinderde echter niet dat Janina hevig werd gebeten door de leesmicrobe en ook vandaag vaak niets liever wil dan met een boek in de zetel liggen. En een tas thee. En dertig koeken.

 Maar dat zal voor na 14 april zijn, denkt ze.