Part of the weekend never dies

Ik en paint hebben even snel een nieuwe bloggeraward gemaakt.
De vergiffenis-award.
U kan die vanaf nu naar eigen believen gebruiken, in geval van blogzonden.

Ik toon U proefondervindelijk hoe dat in zijn werk gaat.

Vergeef me want:
- ik post precies enkel nog weekendplaten. Dat ruikt naar voorspelbaarheid en naar saaiheid. Eikes, dat stinkt!
- ik heb nog enkele stokjes liggen die ik graag wil beantwoorden. Ik voel me echt vereerd door stokjes en aanverwanten. Maar het komt er nooit van. En toch! Ik durf niet meer zeggen "één dezer" of "deze week ergens", maar toch, het komt eraan.
- Ik ben ook even niet meer mee met de groentenblog. Er liggen nog enkele recepten te wachten. Maar Uw vlijt zal beantwoord worden en Uw recept gepost.
- Ik ben in het algemeen niet goed meer mee. In het echte leven, bedoel ik dan. Genre: poetsen, kousen stoppen, papierwerk in orde maken, uitgroei bijverven en nagels lakken.

Mede-oorzaak voor dit alles is een overdaad aan feest.
Zoals gisteren, met een hemel en een vagevuur en een hel en respectievelijk rock&roll, chirotentmuziek en hippe electro. Allemaal in één mooi, historisch gebouw. Waardoor er een soort dooschuifsysteem ontstond en vooral nooit een reden om naar huis te gaan want er was altijd wel ergens goede muziek.
Zoals deze:



En er was bij zon(d)sopgang uiteraard ook pita. Met alle groentjes, dank U.

Er is dus maar een half excuus voor de blogachterstand.
Maar zo gaat dat nu eenmaal.
Dat heeft U misschien zelf ook al ondervonden.

Vergeven zijn echter al mijn schulden.
Kijk maar:

Zo, dat is dan ook weer geregeld.
Slapen met een rein en gezuiverd hart, fieoew!