Tot U spreekt een verwoed openbaarvervoerder.
Buzzy-pazzer, zzou zze tevenzz kunnen zzeggen. Min-26, weet U wel. Cool taalgebruik en zzo.
Meezztal , *ok, we stoppen ermee*, meestal gaat dat goed tot zeer goed, met een Ipod in de oren die alle sociaal contact netjes vermijdt.
Gisterenavond zag de tocht er echter zo uit:
22u40: Aankomst aan de tramhalte. Net een tram gemist. Volgende tram: 23u02. Zucht.
23u30: Eerste overstap. Tstad ligt immers volledig overhoop, zij het voor archeologisch gespeel, zij het voor moderniseringen allerlei. De start van een kleine wandeling, naar twee tramhaltes verder, waar men zijn route kan hernemen. Janina sleept drie zakken mee (gevuld met kleren, 5 dikke boeken, een hoeslaken, winterpantoffels, ...). Ze slaat nu en dan haar voet om. Haja, want ze mag dan geen geld hebben voor een taxi of privéjet, aan haar kleren zal U het niet zien, dat ze Buzzy Pazzer is.
Bij deze huppelt ze gerokt en gehakt verder.
23u42: aankomst aan de tweede tramhalte. De tram was om 23u40. De volgende is om 00u10. Janina denkt, mij hebben ze niet liggen, en stapt naar de halte van een andere tram, die misschien, hopelijk, als het even meezit, iets vroeger komt.
00u00: Janina zit op de andere tram die inderdaad iets vroeger kwam. Toch wel de volle tien minuten. Maar het is was het is.
00u05: De tram houdt halt. De chauffeur deelt leukjes mee dat het vanaf nu met een pendelbus te doen is.
Janina verlaat met een lichte zenuwinzinking de tram. Ze vraagt aan de enige medereiziger, waar ze normaal eerder een beetje afstand van zou houden, waar de halte van de pendelbus is. "Waweetekiket", is het antwoord.
Ook goed.
Janina begint te wandelen, ze zal de halte wel tegenkomen, veronderstelt ze.
Vrrroooem.
Daar passeert de pendelbus.
Met Mr. Waweetekiket aan boord natuurlijk.
Geen halte te bespeuren.
Da-ag, pendelbus.
Janina beslist vanaf nu te voet te gaan en op geen enkel gemotoriseerd voertuig meer te vertrouwen. Ze schat dat het zo een drie kilometer is.
Na 100 m: ze slaat haar voet om. Aw.
Na 300 m: de tas met boeken slaat voortdurend tegen haar been en creëert een mooie blauwe plek.
Na 500m: ze heeft zo koud. Misschien moet ze haar nylonkousen aandoen die ze in haar koopzakken heeft zitten?
Na 700: ze slaat haar voet om. Aw.
Na 800 m: ze wisselt de boekenzak van hand. Kwestie van de blauwe plekken symmetrisch te houden.
Na 1km: ze slaat haar voet om. Aw. Vanaf nu een constante na elke 100 m.
Na 1km 200 m: haar armen zijn uitegrokken tot op de grond.
Na 1 km 400: haar voet doet zo pijn, wat is dat toch?
Na 1 km 600: ze passeert een hotel. Hoeveel zou de goedkoopste kamer hier zijn?
Na 1 km 750: een fietser passeert. Ze houdt zich in hem niet van zijn fiets te kegelen en er met het vehikel vandoor te gaan.
Na 2 km: Wat is dat toch met die voet? Even kijken. Eikes, bloed overal. Een steentje, souvenir van de bouwwerf die ze tussen tram 1 en tram 2 overploeterde, deed zijn werk. Ze heeft toevallig een lakkertje bij. Zo, dat is al beter.
Na 2 km 5m: het lakkertje ligt er al weer af.
na 2 km 200 m: de batterijen van de Ipod begeven het.
Na 2 km 300: Zo zonder muziek ergert ze zich plots enorm aan het geluid van haar schoenen. Klikklak. Klikklak. Maal duizend.
Na 2 km 500: Janina doet haar schoenen af.
Na 2 km 700: Janina beslist vanaf nu zoveel mogelijk met de fiets te doen.
Nog 100 m te gaan: Janina ziet haar appartement opdoemen, verdorie, net op het moment dat ze op automatische piloot begon te gaan. Ze was er nu net in!
Het is 00u30. Ze was vertrokken om 22u40. Ze schat dat het van punt A naar punt B zo een kleine 10 km was.
Ze had beter alles te voet gedaan.
Dat was ook goed geweest voor De Lijn. Haar lijn, dan.
15 opmerkingen:
Maar je hebt me toch hartelijk doen lachen ;-)
oooohw ik vind het zzzzielig!
heb je heel hard gehuild van zelfemedelijden onderweg? dat zou ik doen hoor. mag gerust met zulke ellendige acties.
Ik vond het een heel zielig verhaal, maar ik heb hier wel luidop zitten lachen op denburo. En mijn collega's maar vreemd kijken. Zo goed geschreven, u zou er uw beroep van moeten maken. Waarlijk.
oh echt sorry sorry maar ik heb ook echt moeten lachen, hoewel ik echt wel heel gemeend medelijden met u heb!
Ha, iedereen maar lachen, terwijl ik daar gelijk de kruistocht liep te ondergaan.
Ik heb geprobeerd wat te schreien onderweg, maar zelfs dat lukte niet :o).
Zeg, was jij dat niet die van "houten hakken" hield... of was dat een andere blogster? Alleszins: ;-) ;-) ;-), sorry hè.
Je hebt toch je waardigheid behouden ... dat verdient respect
Ocharme... Ik kan het me zo voorstellen. Vreselijk.
ocharme hoe zielig :-). 't is zodanig verteld dat ik bijna zou zeggen: bel mij maar, ik zal je dan wel brengen.....(let wel op de "bijna"... :-) )
Niets is perfect, ook het openbaar vervoer niet, vooral niet op dergelijke ontieglijke uren.
Leren leven met dergelijke gebreken(en niet alleen van het openbaar vervoer) is de ultieme vorm van relativering en aanvaarding.
Eenmaal deze stap gezet is het tijd voor het plan B: een permanent alternatief. Wat dacht je van een fiets met grote zakken, een fluorescerend vlagje, blitse voor- en achterlichtjes en - desnoods - een verscholen batterij die het trappen draaglijk licht maakt?
Een lakkertje ? Dat kende ik nog niet ! ;-))
Och toch.. arme, arme jij!
Leuk verhaal voor ons, iets minder leuk voor jou:)
Blauwe plekken? Kunnen Janina's 'Muscles' daar niet tegen? Je kan er altijd 'Jeezekeszalf' aandoen. (Of op stempelen).
Arme Janina.
Zulk martelaarschap, en dat allemaal om ons te verblijden met een prachtverhaal. ;-)
Jij loopt op stelten?
Achteraf miserie beschrijven heeft altijd succes!
Een reactie posten