De queeste van de sandaal, deel 3

Het derde en laatste deel van de sandaal-story!

Waar zaten we: Janina had een paar sandalen besteld dat nog moest toekomen. Ze had ook net een paar (te kleine) sandalen teruggebracht naar de winkel.
Het was nog altijd erg goed weer en ze had, alles samengevat, nog steeds geen sandalen bij de hand of aan de voet.

Daarom dacht Janina: laat ik even langsgaan bij Brantano, daar vind ik misschien iets voor een klein prijsje. Iets waar ik me voorlopig mee kan redden, tot de andere sandalen zijn toegekomen.

Janina keek op internet, zag dat de winkel open was tot 19u en was tevreden. Ze moest 's avonds sowieso die kant uit, dus kon ze eerst nog even langsgaan in de schoenenbazaar.

Zo gezegd, zo gedaan. Het is een half uutje fietsen van Janina's huis naar de Broltano, dus vertrok ze om zes uur. Dan was ze daar om halfzeven en kon ze nog een half uurtje rond kijken.

Aldus arriveerde ze om vijf voor halfzeven in de winkel.
Ze trad binnen. Ze was twee stappen ver. Er floepten enkele lampen uit. Een belletje rinkelde.
"Geachte klanten, binnen enkele ogenblikken sluiten wij onze winkel. Gelieve Uw aankopen te beëindigen en U naar de kassa te begeven".
Godvermiljaardenondedju! Sapperdepietjes nog aan toe!
Had ze dat dan echt weer verkeerd gezien op die website? Was ze weer eens niet in staat geweest het verschil tussen halfzeven en zeven te onthouden? Had ze klokdyslexie?

Janina baande zich op hoge benen (letterlijk en figuurlijk) naar de achterkant van de winkel, wierp een supersnelle blik op de rekken, gritste de sandalen die haar bevielen uit het rek en paste de schoen.

Uit de vliegensvlugge passessie (onderbroken door twee verkoopster die Janina moed kwamen inspreken met de woorden "Alle jong, we gaan dan echt sluiten hoor, ge moogt stoppen met passen), resulteerde één paar sandalen dat goed zat en er ok uitzag.

Janina holde bezweet, overstuur en ongelooflijk niet-welgezind naar de kassa.
"Dat is dan 60 euro alstublief".
Hujnk? Sinds wanneer verkoopt Brantano iets boven de 20 euro? Dat is hier toch allemaal van plastiek?
"Bent u zeker van de maat?"
Ja hoor, helemaal. Ik heb de sandalen een halve seconde gepast, zonder de gesp te sluiten . Bovendien heb ik enkel de rechtersandaal gepast. En ik heb er ook niet mee gestapt.
Ik ben echt helemaal zeker van mijn stuk.

Aldus stond Janina lichtjes dolgedraaid met een paar sandalen in de hand waarvan ze eigenlijk niet wist of ze echt goed zaten.
Bovendien...

Waren het net dezelfde als het paar dat ze besteld had bij de andere winkel. Van een ander merk, dat wel. En in een andere kleur. Om het toch een beetje goed te praten.
Maar wat betreft model wel héél gelijkaardig.

Een identiek paar sandalen dat 9 kansen op de 10 weer niet goed zou zitten. Wat had ze dat weer goed gedaan! En wat had ze weer veel geleerd uit haar vorige koop-blunder!

Thuis bleken de sandalen wel echt goed te zitten. Dat was al een meevaller.

Maar binnen twee weken staat ze dus met twee paar gelijke sandalen in haar kast. Beige en zwart.
En is dat niet wat belachelijk?
Hoewel zwart en beige wel op heel andere kleuren passen...

Of zou ze toch de bestelling in de tweede winkel annuleren? Zodat ze de beige sandalen niet meer hoeft?
Maar de beige vindt ze wel mooier dan de zwarte.
Terwijl ze de zwarte al heeft.
Misschien moet ze de zwarte nog terugbrengen naar Brantano? Dan krijgt ze een tweede tegoedbon, hoera.

Of doet ze misschien toch beter wat redelijk en houdt ze allebei de sandalen gewoon? In de idee van "het zal altijd wel eens van pas komen".

Hoe dan ook: met het weer van de laatste dagen, komt geen enkel paar sandalen van pas.
Al het gehos en gewinkel tijdens de zonnige dagen en met gesloten schoenen, heeft geleid tot regenachtige dagen waarop de nieuwe sandalen nog steeds in de doos zitten...