Weet u nog dat we gaan mozaïeken zijn?Welnu: het mozaïeksel moest nog gevoegd worden.
Maar dat was normaal. Dat was vooral niet te wijten aan onze traagheid. Of aan onze slordigheid (waarvan vooral ondergetekende beschuldigd werd). Of aan ons gekwebbel.
Dus zette Janina zich afgelopen zondag aan het voegen. Met zelfgedraaide cement, hopla, de vingertjes er in en voegen maar. Lekker gezellig in de zon.
En dat ging traag, maar ach, het was best leuk.
Of toch voor vijf minuutjes.
Want na vijf minuutjes deden Janina's vingers al pijn. Dus moest ze linkshandig voegen. Maar dat ging nog tamelijk. Het ging feitelijk niet trager dan rechtshandig. Dus bleef ze gezellig zitten, zonder eens te kijken wat er eigenlijk mankeerde aan die rechtervingers.
De volgende dag was het echter al snel duidelijk wat er mankeerde aan die vingers: er zaten diepe kraters in, veroorzaakt door de scherpe hoeken en kanten van de mozaïeksteentjes. En in die kraters zat, jawel, nog een heleboel cement.
Maar de kraters waren al lichtjes dichtgroeid. Met cement en al er nog in.
Janina kon niet meer typen, noch haar stylo op een normale manier vasthouden, noch haar vingers plooien.
Dat leek op een ontstekingske. Of tenminste op de resultaten van een onhygiënische en onverantwoordelijke attitude.
Dus haastte Janina zich naar meneer den apotheek, alwaar ze de kraters voorlegde.
Zelf had ze gedacht aan een bescheiden flesje ontsmettingsmiddel van een halve euro of zo.
Meneer den apotheek schoot echter in een paniek die niet in verhouding stond met de ernst van de zaak, en begon over "het begin van een hele hoop miserie". "Gij vuile trees", wilde hij er nog aan toevoegen, dat zag ze wel.
Allerlei trucen en middeltjes werden uitgehaald en uitgelegd: een badje nemen, laten weken, grondig ontsmetten, een antibioticazalfje tegen verdere ontwikkelingen, ...
Janina keek snel even of de wormen en maden misschien al uit haar vingers kropen.
En zo zat Janina 's avonds gezellig naar een filmpje te kijken. Met haar vingers in een badje. Geurend naar 100 chloorzwembaden tegelijkertijd.
Waarna ze de zalf zorgvuldig smeerde, zoals voorgeschreven.
En het moet gezegd: de volgende dag was het al een heel stuk beter.
Zoveel beter zelfs dat ze een tweede badje niet meteen nodig vond en ook alsmaar vergat om die zalf nog eens op te smeren.
Bij deze: Beste Medemozaïekers: ik weet zeker jullie dat jullie nog niet gevoegd hebben. Maar ik weet ook zeker dat jullie ook jullie vingertjes zullen openhalen aan die verdomde hoeken en kanten. Daarom: alle medische oplossingen en attributen liggen op U te wachten ten huize Janina. Slechts eenmaal gebruikt en in perfecte staat! Werkzaamheid gegarandeerd!
Ook andere lomperds die met hun vingers tussen de deur zaten, komen in aanmerking.
En o ja: de foto is nogal (nogal!) wazig, maar prijs U gelukkig. Toen ik mijn vingers zat te weken in dat fameuze badje en af en toe eens keek naar de vorderingen, had mijn nicht plots niet meer zoveel zin in die vlezige snoepjes. Gummetjes, of hoe heet het.
Op de achtergrond ziet u ook mijn cursus. Zodat U ook eens ziet dat ik soms studeer. Ondanks mijn manuele handicap.
1 opmerking:
Ach arme Janina!!! Ik zie het al helemaal voor me... Maar je had ook niet bedacht dat de cement sowieso, op een gegeven moment, in het zonnetje, zou blijven plakken aan de vingers?? ;)
Ik 'duim' voor je! En op naar het volgende project! :-)
Een reactie posten