Het verhaal van de vissen

Een tijdje geleden vierde Janina haar verjaardag en er werd een hele tijd mysterieus gedaan over haar cadeau.
Toen het eindelijk zover was, bleek het een mooie bokaal te zijn met een plantje en twee vissen. Pret en jolijt alom! De visjes met de grote, uitpuilende ogen kregen probleemloos een naam, waarbij Viktor de grote, oranje puiloog werd en Rolf de kleine, zwarte puiloog.

Al snel bleek Rolf het probleemkindje te zijn. Hij hield er namelijk de vreemde gewoonte op na hele dagen met zijn kop in de plant te zitten, zodat er niet meer te zien was dan een zwiepend staartje. Maar goed, elk diertje zijn pleziertje en zolang Rolf nu en dan eens zijn koeienogen liet zien, was het voor Janina nog draaglijk.
Janina ging naar Rome, deed elke avond een schietgebedje voor Viktor en Rolf en omhelsde haar vinnige vriendjes toen ze terug was.
De vriendjes verhuisden naar het appartement, overleefden dat transport wonderwel en pasten zich probleemloos aan aan de nieuwe omgeving.

Tot vorige vrijdag. Rolf liet zijn plantenobsessie voor wat het was en vond er niets beter op dan wat schuin op zijn zij te liggen dobberen. En witte stippen te kweken.
Janina rook onraad en vroeg om medisch advies. Diagnose: "Wees er maar zeker van dat je hem binnen een paar dagen drijvend op zijn rug vindt".
Dat was teveel voor Janina's moederhart. Ze droomde beklemmende visioenen over het vissenmortuarium, waar allemaal reusachtige walvis-versies van Rolf lagen opgebaard.
Janina eiste begeleiding bij haar volgende bezoek aan Rolf en trof deze, geheel onverwacht, levend en kwiek en fluks aan.
Einde ziekenbezoeken en druiven voor Rolf.
De dagen gingen opnieuw voorbij met een opmerkelijke lichtheid en zorgeloosheid.

Woensdag ging Janina voor enkele uren de deur uit en zei ze de vrienden even goeiedag. Rolf verkoos opnieuw het schuin dobberen boven het plantenzitten. Een schuin dobberen met zijn kop op de keien. Vreemd visje toch, dacht Janina nog.
Toen ze uren later terug kwam, lag Rolf daar nog steeds, onbewogen. Dat vond ze toch van teveel luiheid getuigen en ze tikte eens tegen zijn staart.
Waarbij ze eigenlijk niet meer deed dan het levenloze lijf versmijten. Jukkie. Nog eens. Bwekkes. Dat lijkt hier op een vissenlijk, dacht Janina.

Hoe dan ook, Janina had bezoek dus moest er nog snel wat mesthoop worden opgeruimd en Rolf moest nog maar even verder liggen dobberen.
Het bezoek werd echter, nog geen halve minuut binnen, gevraagd om een kritische blik en een medisch onderzoek. "Ja, die is ook wel morsdood", was het besluit. Het bezoek was heldhaftig en van niets vies en nam de vis in zijn hand. Janina hoopte op een wild gespartel, getuigend van een plotse levendigheid. Maar Rolf liet zich in al zijn doodsheid gewillig op het droge tillen. "Zie je wel, zo dood als wat".
Daar moest Janina toch even van slikken.
"Maar eigenlijk moet je wachten tot hij bovendrijft, dan is hij pas officieel dood."

Daar moest Janina nog eens van slikken. Ze zag er niet zoveel in de volgende ochtend op te staan en begroet te worden door een vissenbuik.
"Is hij echt helemaal dood, denk je?", vroeg ze.
"Ja, daar bestaat geen twijfel over. Maar officieel is het nog niet."
"Maar als hij eigenlijk, wetenschappelijk, al dood is, kan je hem eigenlijk nu al weg doen?". Janina dacht aan het vastpakken of opscheppen van een dode vis, werd ongemakkelijk en hyperventilatief en wilde even het ijzer smeden. Bezoek is immers niet alleen plezant, het kan ook nuttig worden aangewend.
"Ja, dat kan wel", zei het bezoek. "Als je een pollepel hebt, doe ik hem in het toilet".
Janina spurtte om het keukengereedschap en gaf het order de vis nu onmiddellijk meteen en zonder hem aan haar te tonen, in het toilet te doen.
Daar moest het bezoek even om lachen en er ontstond een kleine achtervolging van het bezoek dat de dode vis in Janina's gezicht wou wrijven. Janina kreeg bijna een zenuwinzinking.

Uiteindelijk deed het bezoek wat hij behoorde te doen en hoorde ze de wc-sas Rolf naar de eeuwige jachtvelden spoelen.
"Moest hij toch niet dood geweest zijn, dan is hij het nu zeker wel", voegde het bezoek er fijntjes aan toe, "met al uw javeltoestanden in uw wc. Hij zal in elk geval zowel vanbinnen als vanbuiten netjes gekuist gestorven zijn".

Er werd even gerouwd en de koffietafel bestond uit de vadsigste frieten ooit. Een triest gebeuren behoeft triest eten.

De volgende dag zag Janina pas de tristesse in van de hele situatie. Rolf was dood, het plantje was verdwenen, wegens helemaal stukgemaakt door Rolf zijn kopstoten, en Viktor bleef helemaal alleen achter.
Was hij daarvoor altijd een beetje griezelig geweest met zijn ogen in maxi-formaat, dan leken het nu vooral grote, trieste kijkers, waar de tranen met dikke druppels uit rolden. Al een hele bokaal vol.
Het sneed Janina door het hart.

Ze belde huiswaarts en deed het hele verhaal. De beste manier om verdriet te verwerken, is het nu en dan eens goed te ventileren, nietwaar.
Maar toen, gedurende dat telefoontje, kwam er een onverwachte aap uit de mouw.

Welke aap dat precies was, dat leest U morgen in dit spannende vervolgverhaal.
Slaapwel en droom er niet van he.