Bovenstaande titel heeft iets weg van het liedje "het bekomen van het schrikken van het springen van de banden van de wielen van de fiets van piet paaltjes", maar voor de rest houd ik altijd de schrijversles "kort en bondig" in gedachten.
Waar waren we gebleven?
Janina belde naar de mama om het verlies van zwart puiloogje, aka Rolf, te melden, toen er plots een aap uit de telefoon kwam gekropen.
Het ging als volgt:
de mama: en ga je een nieuw visje kopen?
janina: ja, natuulijk, want Viktor (de grote, oranje puiloog, remember?) is nu zo eenzaam.
de mama: weer een zwart puiloogje?
janina: ja, zeker, want die zijn zo schattig.
de mama: maar misschien, goh, k weet niet he, maar ja, goh, ...
janina: wat?
de mama: eigenlijk was het zwart puiloogje al eens dood gegaan, terwijl je naar italië was. We hebben dan stiekem een nieuw gekocht en vurig gehoopt dat je geen verschil zou zien.
Ziet U, wat voor een grote aap daar tevoorschijn kwam?
De mama vervolgde: En daarom denk ik, misschien zijn die zwarte visjes een zwak soort. En ik heb ook al gedacht: misschien doet die oranje ze dood.
Dat was Janina nogal eentje een shock. Ten eerste dat er al een stergeval was geschied. Ten tweede dat Janina niet in staat is zwarte puiloogjes van elkaar te onderscheiden. En ten derde dat Viktor, waar Janina zoveel medelijden mee had, misschien wel een moordernaar was.
Janina legde helemaal verbouwereerd de hoorn op de gsm-haak en keek met even grote ogen als de zijne naar Viktor.
Twee dagen later verscheen de tweede aap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten