Girls on bikes

We zijn sportief en, vooral, we hebben geen rijbewijs dus gaan we zowat overal heen met de fiets.

De meeste dagen lukt dat behoorlijk en komen we zonder al te veel kleerscheuren toe op onze bestemming.

Enkele dagen geleden ging het echter iets minder.

Twee straatjes van Janina's ouderlijk huis ligt een apotheek. Het is exact 2 minuten wandelen maar het straatje wordt geteisterd door een groot gevaar, waardoor Janina daar niet durft te wandelen. Het gruwelijke gevaar bestaat uit twee grote, blaffende honden. Wanneer Janina echter elegant op haar fiets voorbijglijdt, horen de honden haar niet en blaffen ze bijgevolg niet naar haar, waardoor, als eindresultaat, Janina zonder extra angststoornissen aankomt bij de apotheek.

De fiets nemen voor een rit van 15 seconden is echter, naast behoorlijk belachelijk, ook dikwijls frustrerend. Want waar is die fietssleutel ook alweer? En waarom staan al die andere fietsen altijd voor de mijne? En, tiens, staat mijn band weer plat? En verdorie, op de tijd dat ik mijn sleutel zoek, de andere fietsen verzet en mijn band oppomp, had ik al voor heel het plaatselijke bejaardencollectief naar de apotheek kunnen gaan. Pil per pil.

Dus wanneer ik enkele dagen geleden na de gebruikelijke ongemakken mijn fiets had kunnen veroveren, waagde ik me heldhaftig in het hondensteegje.

Waarbij mijn jeansbroek zich geniepig rond één of ander uitsteeksel van de fiets draaide. Hoorde ik daar iets scheuren? Best even stoppen met trappen. De broek zit nog steeds vast. Misschien even achteruit trappen. De broek raakt nog meer verstrengeld. De bloedtoevoer wordt afgenepen door een verfrommelde broekspijp. Tsjakka, daar schiet de broek los. Fieoew. Zonder scheuren.

Mijn angstzweet voor een gescheurde broek had echter de honden bereikt. Een wild door elkaar geblaf van de honden als antwoord. Mijn hart schiet in mijn keel.

En dat allemaal op 7 seconden ofte 5 meter.

Aankomst bij de apotheek. Gezwind spring ik van het stalen ros.

Waarbij mijn broek echter dezelfde truc bij me uithaalt als daarnet. Waardoor ik zowat met fiets en al op de beton terechtkom, maar me, bij de idee aan wat een belachelijk zicht dat nu weer zou zijn, nog net rechthoud. Maar de broek zit nog steeds vast. En ik kan me niet draaien, niet bukken en niet bewegen, want ik sta op één been, vastgeketend met het andere aan een voertuig dat me niet zo welgezind lijkt vandaag.

Een lichte irritatie overvalt me en wanneer ik me eindelijk bevrijd heb, schop ik de pikkel met enige drift naar beneden.

Waarbij hij het helaas begeeft.

Een halfuurtje later fiets ik naar de bus. De driftbui is gezonken, de schijn schijnt.

Een warme trui voor 's avonds ligt modieus op m'n arm gedrappeerd.

Glijdt ongemerkt van die ranke, slanke arm. Draait zich lenig in het achterwiel. Doet elk vervloekt onderdeel van die ****fiets blokkeren. Alweer kwam het asfalt met gevaarlijke snelheid op me af.

Met een colère waarmee U niet geconfronteerd wil worden, sleur ik de fiets opzij en begin de pas gewassen trui van tussen de ketting, de tandwieltjes en de olie te prutsen.

Ringring, daar komt Collectief Wielertoeristen met Voze Pakjes aan. "Of dak ne keer nie lang de kant zoe willen goan". Nee, ik heb geen hulp nodig, danku dat jullie het zo vriendelijk vroegen.

Na enkele venijnige snokken is de trui van tussen het wiel gescheurd.

Nu snel naar de bushalte crossen, zodat ik de bus niet mis en niet te laat ben op mn vakantiejob.

Na al deze fijne gebeurtenissen had m'n fiets er echter geen zin meer in.

Dan maar lopen met de fiets aan de hand. Zucht. Vloek. Puf. Miljaarde.

Ik weet het niet he, maar ik ga toch eens controleren of dat boek om je rijexamen in te studeren nog steeds uitgeleend is in de bib.