Heej, theej!

"Koe-oen, der is thee!".

Dat hoorde ik de kotbazin deze middag roepen tegen de kotbaas.

Op zich is daar niet zoveel aan, natuurlijk. Ik drink ook thee. Bijna elke middag. Dus geen reden tot jaloezie.

Maar toch. Het deed me heel hard denken aan de mama die, toen ik nog kind was, ook zowat elke middag riep "der is thee!". Met exact dezelfde woorden. En met exact hetzelfde vertrouwen in haar stem dat ik het wel zou gehoord hebben en dat ik binnen de 5 minuten zou afkomen.

Citroenthee, dronken wij altijd. Dikwijls veel te zuur naar mijn goesting. Soms werden er wel twee citroenen helemaal uitgeperst in de kan. Zonder suiker.

En we mochten twee koekjes eten. Soms was dat weinig. Wanneer het melocakes waren, bijvoorbeeld. Maar soms was het ook meer of genoeg, wanneer het bijvoorbeeld prinskoeken waren. In het eerste geval werden er natuurlijk allerlei trucen uitgehaald om dan bij de vierde melocake met grote ogen te zeggen "dat dit echt wel nog maar mijn tweede is he". Of er werd ruzie gemaakt want "hij heeft er al drie gegeten, ik heb het wel gezien ze! En hij doet dat altijd he! En ik nooit! En dat is niet eerlijk! En ik wil er nu ook drie! Of vier, want hij heeft er gisteren ook drie gegeten!"

*kijkt met belachelijk melancholische blik in het verleden*

Ik drink nog elke middag thee. Maar het zou leuk zijn moest er nog eens iemand roepen "dat der thee is!"

Maar ik mag nu wel vier melocakes he! Want ik ben nu dubbel zo groot! En dubbel zo oud! Dus dat is eigenlijk maal vier, dus acht melocakes! Jawel, die redenering klopt wel jong!

Moest U het niet door hebben: voor melocakes doe ik alles.