Pajella

Dit weekend deed ik een avondterrasje met vrienden en dat was niet alleen gezellig, het was ook heel leerrijk.

Wat leerden we zoal?

• Dat er ook mensen bestaan die Het programma van Wim Helsen niét leuk vinden. Ik heb nog maar een paar afleveringen gezien, maar daarbij kon ik enkel gimme gimme more denken. En trouw met mij.


• Dat sommige serveersters, voor ze de bestelling beginnen opnemen, met angstige ogen vragen "of het veel is". Misschien was haar stylo bijna op?


• Maar vooral: dat er een enorme Fonetische Diversiteit bestaat, waardoor [pajella] een streekgerecht blijkt te zijn. De meeste mensen eten blijkbaar [paëlla] en de verfijndsten onder ons durven zich al eens wagen aan een [paëllia]. Mijn verbindings-j was mezelf nog nooit opgevallen en tegelijk voelde ze heel vertrouwd aan.

Anderzijds doet ze me vanaf nu denken aan die mensen die een Afrikaanse trommel een [dzjembwee] noemen, terwijl ik nergens een w zie staan in het woord djembé. De zaken worden echter ingewikkelder gemaakt door de erwt, want volgens mijn humaniorajuf Nederlands, zijn worteltjes met [ertjes] heel lekker en vooral taalkundig juist.

En wat te doen met mijn broer die een nieuw [hent] heeft gekocht of zijn [ton] heeft verbrand aan de hete soep? Of die mevrouw die graag garnalen[koktajl] eet en een cadeautje kocht in een winkel genaamd [a proooopos]?

De juiste uitspraak van woorden, en dan vooral van leenwoorden, het zorgt soms voor tongverstuikingen en cafégelach. Om dat laatste niet al te veel meer in de hand te werken, beloof ik te oefenen op mijn [paëllia]. Hoewel ik vind dat dat een beetje bekakt klinkt en hoewel iedereen uit Mijn Stad dat ook zal vinden, want hier eten we allemaal [pajella], gekruid met een scherpe è en een lompe eind-a.

Paella eten zonder enerzijds als een kakmadam te klinken of anderzijds als een Neanderthaler over te komen, het is een lastige evenwichtsoefening.