Gisteren ging ik tien jaar terug in de tijd. De teletijdmachine die ik gebruikte, heette Kruidvat.
Op weg naar de alledaagse badkamerspulletjes, moest ik passeren aan het Aanlokkelijke Snoepeiland.
En plots stond ik daar weer, in mijn blauw-witte uniform en met mijn 100 frank zakgeld in de hand. Te twijfelen of ik nu van die zachte banaantjes zou nemen of van die perziksnoepjes. Of misschien een dropveter? Of misschien moest ik eens zo een chemisch blauwe smurf proberen? Zou ik anders eentje proeven, voor ik overging tot beslissen? Neen, dat mag niet, dat is diefstal. Maar betalen voor een snoepje dat je niet lust, is ook zonde. Zou ik toch niet eerst eens testen? Eentje maar. Iedereen doet dat tenslotte. Sommigen wegen zelfs hun snoep, en nadat ze er het etiket op geplakt hebben, doen ze er nog hele handen bij. Dat zou ik nooit doen. Ik ging immers naar school bij de nonnen en daar kreeg je al een nota in je agenda als je pull beige was in plaats van wit.
Eentje kan geen kwaad, toch? Na tien keer in het rond gekeken te hebben, gritste ik zo snel mogelijk een smurf uit het bakje en propte hem naar binnen. Ik had nog maar twee keer op de smurf gekauwd, of daar verscheen in mijn gedachten het doembeeld van mijn klastitularis al. "Dit is zooooo fout, Janina. Dat wordt een nota in je agenda. En strafstudie. En 100 keer "ik zal geen onbetaalde blauwe smurfen meer verscheuren"".
Ik voelde de aarde onder mijn schoenen met verplichte kousen wegzingen en slikte de snoep snel door, zonder ook maar enig idee te hebben van het al dan niet lekker zijn ervan.
Ik zou wel de vertrouwde banaantjes kopen. En wat dropveters. Ik hoefde helemaal geen blauwe smurfen meer.
Ook gisteren ging ik voor de vertrouwde banaantjes en perziksnoepen. Een één dropveter. Die behoorlijk flets bleek.
Geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht een smurf in het zakje te gooien.
Behalve de keuze van de snoep, was ook al de rest gelijk gebleven. Ook nu schrok ik van de prijs die de kassamevrouw mompelde. Ook nu nam ik me voor vandaag enkele snoepjes te eten en de rest te sparen voor morgen. Ook nu kon ik pas met een gerust hart gaan slapen toen de zak helemaal leeg was.
Op weg naar de alledaagse badkamerspulletjes, moest ik passeren aan het Aanlokkelijke Snoepeiland.
En plots stond ik daar weer, in mijn blauw-witte uniform en met mijn 100 frank zakgeld in de hand. Te twijfelen of ik nu van die zachte banaantjes zou nemen of van die perziksnoepjes. Of misschien een dropveter? Of misschien moest ik eens zo een chemisch blauwe smurf proberen? Zou ik anders eentje proeven, voor ik overging tot beslissen? Neen, dat mag niet, dat is diefstal. Maar betalen voor een snoepje dat je niet lust, is ook zonde. Zou ik toch niet eerst eens testen? Eentje maar. Iedereen doet dat tenslotte. Sommigen wegen zelfs hun snoep, en nadat ze er het etiket op geplakt hebben, doen ze er nog hele handen bij. Dat zou ik nooit doen. Ik ging immers naar school bij de nonnen en daar kreeg je al een nota in je agenda als je pull beige was in plaats van wit.
Eentje kan geen kwaad, toch? Na tien keer in het rond gekeken te hebben, gritste ik zo snel mogelijk een smurf uit het bakje en propte hem naar binnen. Ik had nog maar twee keer op de smurf gekauwd, of daar verscheen in mijn gedachten het doembeeld van mijn klastitularis al. "Dit is zooooo fout, Janina. Dat wordt een nota in je agenda. En strafstudie. En 100 keer "ik zal geen onbetaalde blauwe smurfen meer verscheuren"".
Ik voelde de aarde onder mijn schoenen met verplichte kousen wegzingen en slikte de snoep snel door, zonder ook maar enig idee te hebben van het al dan niet lekker zijn ervan.
Ik zou wel de vertrouwde banaantjes kopen. En wat dropveters. Ik hoefde helemaal geen blauwe smurfen meer.
Ook gisteren ging ik voor de vertrouwde banaantjes en perziksnoepen. Een één dropveter. Die behoorlijk flets bleek.
Geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht een smurf in het zakje te gooien.
Behalve de keuze van de snoep, was ook al de rest gelijk gebleven. Ook nu schrok ik van de prijs die de kassamevrouw mompelde. Ook nu nam ik me voor vandaag enkele snoepjes te eten en de rest te sparen voor morgen. Ook nu kon ik pas met een gerust hart gaan slapen toen de zak helemaal leeg was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten