Doch, er was één probleem mee: het hield een overtreding in van een regel die er in de kindertijd was inpompt, namelijk "Niet spelen met Uw eten!". Roetsjbanen aangelegd met chipolata, vulkanen van kolkende worteltjes, kastelen opgebouwd uit puree, erwtjes als dodelijke projectielen: ze werden allemaal even streng met de vinger gewezen.
Mijn zus had echter een grote doos mee, vol vrolijk gekleurde schuimsnoepjes plus enkele al even heftig gekleurde brochettestokjes. De naam gold als een duidelijk gebod: "Knutselsnoep".
Zou ik? Zou ik de eetetiquette achter mij werpen en me overgeven aan een ongegeneerd brielen met waardevol eten waarvoor de kindjes in Afrika zouden vechten?
Ik waagde het er op. Het resultaat zie je hier:
Kunstig, niet?
Ik leerde echter nog heel wat uit deze ervaring: dat snoepbrochetten maken, je vieze, plakkerige vingers oplevert. Dat het stokje na verloop van tijd vuil is, zodat je de snoep stukmaakt, wanneer je hem er op probeert te schuiven. Dat je snoep op een stokje steekt, om het er daarna weer af te halen. Dat het op- en afschuiven van de snoep, de snoep niet anders doet smaken. Ze worden er niet gezonder door. De suikers gaan er niet spontaan door oplossen. Het blijven chemische, maar lekkere suikerbollen.
Conclusie?
"Niet spelen met Uw eten" , het is nog zo geen dwaze regel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten