Ik schrijf dit jaar een thesis. Inderdaad, dit jaar. Ik zal er zowat een volledig jaar van mijn leven aan gespendeerd hebben en daar heb ik dan nog zelf voor gekozen ook, door te opteren voor een apart thesisjaar.
Dat is een luxe. Een luxe aan tijd. Waar andere studenten hun thesis raprap tussendoor op de trein moeten schrijven, terwijl ze van de ene les naar de andere spurten, heb ik zomaar eventjes een heel jaar de tijd . Geen lessen. Geen taken. Geen blok. Geen examens. Enkel die ene thesis.
Een financiële luxe ook. Waar anderen studeren combineren met werken, zit ik hier gezellig op m'n kot, geld uit te geven aan huur, aan verbruik, aan eten en drinken, aan thesisboeken. Had ik mijn thesis vorig jaar gemaakt, dan was ik al een jaar kunnen gaan werken. Om geld te verdienen. Massa's geld. Waar ik dan een eigen huis mee kon huren. En een auto mee kopen. En een man. En kinderen. En volwassenheid. Maar neen, ik zit nog steeds volop de eeuwige student te wezen. Ik breng geen geld op. Ik geef er alleen uit.
Een thesisjaar, een luxe. Ik ga het nooit ontkennen.
Maar soms is het ook een ware beproeving. Je hebt hele dagen tijd. Je hebt niets anders te doen. Je zit in het midden van de stad. De zon schijnt. De Wereldse Verleidingen lonken. De ijsjes. De parken. De terrasjes. De vrienden en hun spannende verhalen. De nieuwe films in de videotheek. De nieuwe schoenen in je favoriete winkel. De nieuwe boeken in de Fnac. De hele reeks cd's die je nog niet hebt, maar wel zou willen hebben en die naar jou liggen te blinken.
En daar ga je dan. Likkend aan je ijsje. Liggend in het park. Lachend met je vrienden. Likkebaardend voor die mooie schoenen. Lui onderuit gezakt voor die nieuwe film.
Om je dan 's avonds te realiseren dat Meneer Thesis vandaag te lijden had onder zware verwaarlozing. Onder vereenzaming. En dat dat niet de eerste keer is. Terwijl je hem nochtans heel graag ziet. En hem heel belangrijk vind. Maar het vlees is zwak.
Daarom heb ik een nieuwe truc uitgevonden. De pyjamatruc. Het is een heel eenvoudige maar efficiënte truc. Hij bestaat eruit de hele dag in je pyjama te blijven zitten. Want in je pyjama kan je niet naar buiten. En die nieuwe schoenen zouden er belachelijk op staan. Je loopt uiteindelijk zolang in je pyjama, tot je je slonzig voelt. Tot alle zin om ook maar één voet buiten te zetten, verdwenen is. Tot je niets anders meer wil dan in je pyjama rondlopen en moeilijke teksten lezen. Samenvattingen maken. Kritieken uitdokteren.
De pyjamatruc, hij gaat me er door sleuren, ik voel het.
1 opmerking:
I see your point. Ik kom hier toevallig terecht via de comments bij Lilith, terwijl mijn thesis (die ik ook lekker relax in een thesisjaar schrijf) morgen moet binnenzijn en er van een coherent besluit nog geen sprake is.
De zon schijnt buiten.
Een reactie posten