Op een voetstuk

O ja, een gelukkig nieuwjaar en wat was het hier weer lang windstil en hé, zou ik niet eens vertellen wat ik zoal doe en waarom en hoe dan precies.
We hebben er nu allemaal geen tijd voor.

Ik wil namelijk nog rap aansporen tot iets.
Want wat ik zag afgelopen zondag!
Dat moet je gewoon ook zien.

Ik kan niet zeggen dat het een kleine, onbekende tentoonstelling was, ik ontdekte geen verborgen parel. Maar wat zou dat, ik kocht vandaag ook de schoenen die iedereen draagt en ik ben er nog blij mee ook.

Dus hop, op naar Berlinde De Bruyckere.
Ga  kijken naar die gekaste bomen. Veilig opgeborgen en mochten ze alsnog door de bodem heen wortel schieten, dan ligt de jute al klaar om hen op te vangen en te weerhouden van eeuwige verankering. Dat reusachtig paard, hoe het, opgehangen aan slechts één poot, wordt open gerokken. Epoxy maar wel met echte paardenhuid, als een lappendeken er zo strak omheen gespannen. Hoe sterk mag het karkas afwijken van de realiteit om er nog met te kunnen meevoelen?

De wassen mensbeelden bewijzen hoe ver. Ze liggen opgeplooid, verkrampt, met splitsende ledematen, levensechte huidstructuren maar onderweg verloren of weggeschuurde delen. Ze tonen een pijn die we proberen vergeten. De diepte waarmee de schrammen zijn ingedrongen, doet  echter de ijdelheid van dit project vrezen. Je ziet bijna hoe de askleur niets anders zal doen dan steeds sterker worden. We kunnen veel omwegen nemen, maar hoeven ons niets wijs te maken.

Er zijn echter ook kussens en dekens om op te rusten. Geknevelde stammen worden gestut, doorgescheurde organen krijgen een kruisjessteek. Het paard mag dan verder open splijten, verder weg van zichzelf of van een ander, dat weet ik niet, maar het krijgt wel een etalerende vitrinekast rond zich: Kijk.
De mens mag dan zijn hoofd laten zakken of het tussen zijn knieën klemmen of misschien is hij het ondertussen al lang verloren. Maar hij zit wel op een verhoog. Een ongebeitst laddertje zonder treden, het is onduidelijk hoe hij op die bovenste plank is geraakt, maar hij zit er, op zijn voetstuk.

En tenslotte kom je uit bij het kreupelhout. Ontschorst, gebalsemd, gedragen.
Hoe Berlinde zo een onmetelijke wonde tevergeefs tracht te deppen, dat is de schoonste troost.

(Nog tot komende zondag, 22 feb, in het S.M.A.K.)