Leven op bonnen

"Saus?!", riep ze.
"Euh..., cocktail. Of zo?"
Ik ken maar 3 sauzen en die worden in vaste combinaties genuttigd. Frieten-stoofvleessaus. Croques-ketchup. Pita-cocktailsaus. Of zo.
Wat volgde was de slechtste pita, met cocktailsaus die in grote klodders op mijn kleren viel en een schrijnend gebrek aan andere groente dan verlepte sla.

Maar wat gaf dat.
Als ik het maar snel genoeg binnen schrokte zodat we op tijd zouden zijn voor de volgende band. Ik hoorde al wolvengehuil over lonkende duivelskinderen en uitgerafelde liefdes en verlangde naar meer van dat.

Mijn ouderdom rug staat eigenlijk niet meer toe dan twee (korte) optredens na elkaar en ik word zenuwachtig van het gedacht aan kantelende mobiele wc's. Maar festivals en zomerse concerten blijven een ontegensprekelijke aantrekkingskracht uitoefenen. Zo plezant is dat, met al dat volk een Grote Liefde te delen. Kopje onder te gaan in een muzikale golf en boven te komen met een gelijmd hart. Voor eventjes maar, tot de klevers weer losweken, maar toch. Op een bankje uit te rusten, giechelend, analyserend, zwijgend maar oké. Huiswaarts te keren met de idee eindelijk nog iets meegemaakt te hebben en de allerbeste compagnie rondom te hebben.

(Sami Viljanto)

Natuurlijk zijn de pintjes vaak lauw, het publiek stinkerig en luidruchtig op de verkeerde momenten en de bankjes bezet of doorweekt. Onder de discobol staat iedereen zich het waarom eens af te vragen.

Maar wat een zorgeloosheid, over niets meer te moeten tobben dan hoofd- of zijpodium, te dure frieten of te slappe loempia's. Het leven op de zompige weide laat zich afvinken in bonnen, parallel met alledaagse beslommeringen altijd sneller slinkend dan verwacht. Nog tien of nog vijftien jetons extra, het is zowat de belangrijkste inschatting die er te maken valt. En het zijn die futiele beslissingen die de grote en nog ongemaakte overschaduwen. De vele impulsen verdrijven die ene, monotoon beukende gedachte die ons thuis soms de muren op en het bed in jaagt. De lichtheid van het bestaan, niet ondraaglijk maar zalvend. Het is de massa die zich om ons bekommert, ook al kent ze ons niet en weet ze niet welke fouten we hebben gemaakt. Anonieme ontferming die een fractie doet geloven dat we ooit toch zullen krijgen wat we willen.

Mijn agenda voor de naderende weken ligt vast. Ik wandel de zomerse en muzikale akkefietjes af, op gelijke tred met nog naamloos gezelschap in wiens verstrooiing ik mij dankbaar zal wentelen.