De val der Titaan Modaal

Al een hele tijd volgt Janina een cursus scenarioschrijven. Allemaal in het kader van de studies, dus geen grootse dingen.
Hoe dan ook: het is een interessante cursus en ze leerde er al heel wat bij. Dingen zoals het feit dat een scenario schrijven nog iets heel anders is dan een blogje schrijven. Of dat spreektaal binnen een scenario niet hetzelfde is als schrijftaal binnen een verhaal.

Vooral dat laatste was een steentje waar Janina zich meermaals aan stootte.

De eerste beoordeling was dan ook wat men al eens pijnlijk noemt. Woorden als "te gemaakt", "te geforceerd", "niet naturel" en op de man af "slecht" werden op Janina's tere zieltje losgelaten.
Janina is echter leergierig als geen ander en trok lessen uit de strenge en hopelijk rechtvaardige oordelen.
Beetje bij beetje sleutelde ze aan het woordgebruik, aan de woordvolgorde, aan het inlassen van pauze's. Zocht ze een evenwicht tussen "duidelijk" en "er te dik op". Tussen "poëtisch" en "melig". Tussen "dramatisch" en "vtm-serie".

Met resultaat. De kritieken werden minder streng, de klasgenoten werden enthousiaster. Er werd al eens een voorzichtig compliment gelanceerd. Janina maakte vooruitgang zoals dat in medische dossiers wordt genoteerd: langzaam maar zeker, met geatrofeerde maar aandikkende beentjes.

En zo gebeurde het dat Janina de laatste opdracht met een tamelijk gerust hart indiende.
Opnieuw rozenblaadjes van de klasgenoten.

Tot deze morgen.
Het officiële verdict.
"Er moet drastisch aan de dialogen worden gesleuteld." "Ze zijn slecht." "Teleurstellend." "Nog onnatuurlijker dan in het begin".

Aldus leerde Janina de volgende wijze les: zelfs als je nog niet gaan zweven bent, maar gewoon bent rechtgeklauterd, dan nog kan vallen heel veel pijn doen.