Afgelopen zaterdag keerde ik enkele jaren terug in het verleden.
Het was 1 november en het weer was er naar aangepast: koud, guur en nat.
Nog volledig verlamd van een feestje waar ik weer niet naar huis was kunnen gaan voor werkelijk de allerlaatste noot uit de boxen was geschald, hobbelde ik de kerkhoven af.
Als laatste halte stopten we bij een tante. Een levende, voor de duidelijkheid.
En echt, lieve lezertjes, was me dat daar hemels. Helemaal verkleumd en doorregend en dodelijk vermoeid kwam ik toe.
In een huisje dat heerlijk werd verwarmd door de gloeiende kachel. Waar het water stond te koken voor de thee. En waar de, hou U vast, appelbeignets net in de olie werden gelegd.
Appelbeignets! Dat was echt jaren geleden dat ik die heerlijkheid naar binnen had gespeeld.
Ik raad het U dan ook allen aan: appelbeignets, de beste remedie tegen een "hellep, ik ben veel te laat weggeweest en ga de dag niet overleven" gevoel.
2 opmerkingen:
O vort, ik lust niks warms met appel in. Maar laat het u vooral smaken!
En appelmoesje?
Een reactie posten