Toiletlectuur

In Turkije bestaat er een vreemd gebruik, getiteld "koffielezen". Men drinke een tasje straffe koffie, men kere het om (als het léég is he mannen, als het leeg is) en men laat het een hele poos op zn soustaske staan.

Wanneer zo goed als alle kouwe koffiedrek uit het tasje is gelopen, draait men het weer om en kijkt men eens diepdiepdiep in de tas. Wat men dan ziet, is niet zomaar een vuile stinkende koffietas, neenee, het is de Toekomst. Niet zomaar een dolfijn, uitgevallen tanden of een papegaai, maar wel de voorbodes van een wild liefdesleven, decadente rijkdom en een nieuw, vervelend huisdier.

Tegen een dergelijke vorm van lezen, heb ik niets, helemaal niets.

Een andere vorm van lezen baart me echter meer zorgen, namelijk het toiletlezen. Het veel langer dan noodzakelijk op het toilet zitten om daar zn favoriete filosofische/komische/brailleboek te lezen. Het vrijwillig vertoeven in een koude, ongezellige en onhandige ruimte. Terwijl een warme, zachte, welriekende sofa in de kamer ernaast staat te wachten, eventueel vergezeld van gezelschap, indien gewenst.
En toch, toch is er een bizarre sectie van de bevolking die hele containers suske en wiskes of Snoecks laat aanrukken voor het kleinste kamertje.

Leg mij dat eens uit, die voorkeur voor het toiletlezen. En niet afkomen met Freud he.