Evenwicht

Janina staat te wachten op de tram.
Ze kijkt naar beneden en ziet de uiteinden van een jeansbroek en de ronde neuzen van een paar platte laarskes. Een beetje piratenlaarsjes, maar dit terzijde.
Ze ziet hoe het voetpad geheel vlak lijkt en hoe haar voeten loodrecht onder beide heupen lijken te staan.
Alles is symmetrisch en plat en gelijk en afgemeten.

En toch voelt ze hoe het gewicht van haar eigenste lichaam lijkt te schommelen vanop het ene been naar het andere, en terug, en opnieuw en opnieuw. Hoe ze stil staat en toch helegans in beweging lijkt. Hoe haar knieën zich opspannen om het evenwicht telkens weer te herstellen en omvallen te vermijden.

Ze analyseert de situatie opnieuw. Ja, het voetpad is vlak. Ja, haar voeten staan parallel. Ze kan niet beter in evenwicht staan en toch lijkt het nergens op.

Ze besluit dat evenwicht niet enkel op emotioneel vlak zelden volmaakt is.