Ik ontdekte het eerste exemplaar van op de tram. Dat ging als volgt: een tramrit staat nogal dikwijls synoniem aan een half uur uit het raam staren. Zo ging het ook de laatste keer.
Plots voelde ik echter hoe mijn mondhoeken spontaan omhoog krulden. Iemand had immers naar mij gelachen! De weder-lach die daar op volgde, is een gevolg van interne spiegelneuronen maar voor een verdere uitleg hiervan, verwijs ik jullie graag door naar mijn cursus neurobiologie.
Hoe het ook zij: iemand had naar mij gelachen, waardoor ik spontaan teruglachte. Ik ging op zoek naar de glimlachveroorzaker en vond hem al snel. Bij nader inzien en tot mijn grote verrassing bleek het echter een steen te zijn.
Ja, een steen.
De volgende dag ging ik, gewapend met mijn fototoestel, op zoek naar de lachende steen.
Daar was hij, trouw op post, mijn lieve steenlachebekje.
Ik onderzocht zijn woonplaats en ontdekte dat hij niet alleen was. Hij had namelijk even emotionele familieleden.
Zo maakte ik kennis met zijn verbaasde/angstige mama.
Tenslotte ontdekte ik in een duister achterkamertje zijn aan cola- en nicotineverslaafde nonkel:
(Wie het niet goed kan zien: Nonkel Steen heeft een pakje sigaretten en een fastfood-cola-beker in z'n mond)
Sinds ik de familie Steen ontdekte, is niets nog hetzelfde. Al dagen vraag ik me af of mama Steen zo angstig kijkt omwille van nonkel. Misschien rookt en drinkt nonkel Steen teveel, waardoor hij agressief wordt en mama Steen slaat? Maar hoe kan kindje Steen dan zo vrolijk blijven lachen? Of houdt het enkel de schijn op? En zijn dat misschien schotwonden, naast zijn linkeroog?
Stenen en hun invloed op flippende studenten, het is allemaal niet te onderschatten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten