De hoofdvogel

Net zoals deze trotse opa, heb ook ik gisteren de hoofdvogel afgeschoten.

Ik ging namelijk cultuurquizen. Dat is normaal niet echt aan mij besteed, dat gequiz, maar ik liet me toch overtuigen.

We zijn niet gewonnen. Maar we gingen ook niet af als een gieter. Wat op zich al een overwinning is.

De hoofdprijzen waren op zijn minst origineel. 20 stukken zeep. Drie kilo pladijs. Kunstzinnige pispotten. Een mens zou al blij zijn dat hij niet gewonnen heeft.

Alle andere losers mochten daarna gelijk zotten naar een paar tafels spurten, alwaar ze mochten vechten om gesponsorde prijzen. Ik zag het al voor mij: petjes van de vdk, sleutelhangers van de toenmalige BBL, balonnen van de fortis en speelkaarten van een onbekend regionaal bankje. Het bleek er echter heel wat beter uit te zien, met boeken en cd's en gratis tickets en de verplichte flessen wijn.

Bij nadere inspectie waren de boeken geschreven door Aspe. *haalt kotsemmer*.

Maar! De aanhouder wint!

Want wat zag ik daar, onderaan de hele stapel boeken, te ver verborgen voor de hebzuchtigen die gewoon iéts willen hebben en het eerste meepakken wat in hun grijpgrage klauwen springt?

Inderdaad: de hoofdvogel.

Een enorm mooi, dik, glanzend, vol met kleurenfoto's , nog in het plastiek ingepakt boek. Over Guillaume Bijl. Een heel luxueuze museumgids. Over Guillaume Bijl. Waar ik *ik geloof niet in het lot, maar gisteren plots eventjes wel* een deel van mijn thesis over maak. Een boek dat in geen enkele bibliotheek te verkrijgen is wegens te nieuw en te kostbaar of altijd uitgeleend aan de rijke snobzoon van de hoofdbibliothecaris. Een boek dat je enkel in museumshops kan kopen, maar waarbij je begint te hyperventileren wanneer je de prijs ziet.

Een boek dat, ik heb het net opgezocht, 60 knotsen waard is.

Laat ze maar smakelijk eten, aan hun drie kilo pladijs.