Dat weekend werd vooraf gegaan door een ongelooflijke str***week. Ze bestond uit een combinatie van ziek zijn, twijfelen of ik het examen zou proberen meedoen, beslissen van wel, beginnen leren gelijk een zot, slapeloze nachten en gierende zenuwen. Maar hoera: het heeft opgebracht, want meneer de professor "mm, nja, tja, vond het eigenlijkwel zeer goed, ja".
Het weekend werd ingeleid door een vrijgezellenavond. Een very stylish vrijgezellenavond wel, quoi. Geen gesigneerde vrouwenborsten, geen suggestieve zwanworsten. Wel een vrolijke zoektocht waarbij de aanstaanden elkaar als target hadden. Waarna ze elkaar in de amen vlogen als was het een half jaar geleden dat ze elkaar gezien hadden. Dat komt wel goed met dat trouwen, denk ik.
Voor de rest sliep ik erg veel, ging ik winkelen, ging ik kijken naar djembéspelende vrienden, sliep ik nog meer, ging ik weer uit eten en sliep ik tenslotte een beetje.
Ik kwam ook tot een inzicht.
Ik moet nog een boek lezen voor m'n scriptie.
Het zal vast een interessant boek zijn.
Maar jongens toch: die kaft. Waarom moest dat nu weer per se zo een lelijke kaft zijn? Hoort dat misschien zo, dat een filosofisch boek omhuld wordt door een "bweurk, eikes, wasmijda"-kaft?
Manman, hoe kom je er toch op, dacht ik.
Tot ik op café het antwoord vond:
Da's toch duidelijk hé.
Dus: wanneer U zich ook aan dit interessante, doch wat triest omkaderd boek waagt: schuif de schuld niet in de schoentjes van de Willy, maar in die van zijn Hoegaarden, de nacht voor hij zijn manuscript moest indienen en hij zich wanhopig afvroeg hoe de voorflap er zou uitzien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten