Multiculturele humor

Gisteren zag ik een mooi staaltje van multiculturele ... euhm, toenadering.

Ik kocht een broodje in een broodjesketen met een wat Latijns aandoende naam, maar met vooral veel roze, Amerikaanse donuts in de toog.
Voor me in de rij stond een meisje van de winkel er schuin tegevenover. Ze had nog haar werkplunje aan. Ze vroeg met een bruin vel maar zonder enig spoor van een chronisch spraak- of denkgebrek een flesje cola.
Waarop de wat mollige, rozige, vetharige broodjesvrouw heel duidelijk articulerend de prijs kweelde. Toen ze het flesje cola afgaf sprak ze de moederlijke woorden: "Hier zie Zeemanneke, dat zal wel eens smaken zeker."
Ze zei het op een toon alsof het verzekerst het eerste flesje cola was dat het Zeemanneke ooit zag. Natuurlijk, want 's avonds keert het Zeemanneke huiswaarts naar de brousse alwaar ze samen met de oppermassaï kamelenbloed drinkt en hutten van stront maakt.

Het meisje nam het flesje aan en mompelde wat misnoegd "zeemanneke ...". Ze vroeg zich mischien af of het de gewoonte is in dit land van melk en honing elkaar aan te spreken met de naam van de werkplaats.

"Ahja", sprak de rozige molligheid, "heb je dan nog een andere naam misschien?"
"Ja", antwoordde ze, "Tuba, zoals het instrument."
En weg was ze.
De vetharige verkoopster achterlatend in een toestand van stomheid. Zich haar paar hersencellen brekend over wat in godsnaam een "tuubaa" kon zijn. Het enige instrument dat zij kende, was de cd.

Ze herpakte zich al snel en wendde zich tot haar collega. "Heb je dat gehoord, die noemde "poemba", gelijk in dienen tekenfilm, HAHAHAHAHAAAAAAAAA!!!!!"
Waarop de collega toch wat vertwijfeld antwoordde: "Ik denk niet dat het dat was hoor, het was eerder iets in de richting van "kupa"".
De roze molligheid zag haar kans haar humoristisch talent verder te ontwikkelen. "NEENEEEEEEEE, 't was "komma" dat ze noemde. Komma, HAHAHAHAAAAAAAAAAA!!".

En lachen dat we deden. Want grappig dat dat was. Bulderen maar. Zijzelf bleef er alvast bijna in. Maar jammer genoeg net niet.

De Panoskes, ik heb ze nooit helemaal vertrouwd.