Gepekt gezicht

Echte lenteweekends zijn het. Genieten van de zon wanneer die er is, met wandelingen, lummelen in het park en de obligate eerste barbecue. Gezellig binnenkruipen wanneer het miezert en de (hopelijk) laatste druildagen aangrijpen om echte coconactiviteiten te doen. Nog wat laatste bioscoopbezoeken, voor de zon dat zonde laat lijken. Knus in de koffiebar, voor de terrassen ons definitief verleiden. Musea, voor de jolige zomersfeer het overneemt.

Borremans - The ear

Gisterenmiddag (miezermiddag) trokken we richting BOZAR. Enkele maanden geleden gingen we al kijken naar Borremans’ werk van het afgelopen jaar. 13 verse werken in 2013, waaronder de reusachtige publiekstrekkers die toen ook al overdonderden. Toen was er weinig of geen volk, gisteren was het netjes in colonne langs de doeken en tekeningen schuifelen. Maar het maakte niet uit. De afgewende gelaten fascineerden even sterk, de geoliede lichamen verleidden evenveel. Ik keek van ver en van dicht, bestudeerde minutieus uitgewerkt textiel, twijfelde tussen de tijdelijke of eeuwige slaap van figuren, ging protestloos mee in een wereld zonder onderlichamen.

Borremans - Automat

En voor het eerst voelde ik de lichamelijke inslag van een schilderij. Ik had de reusachtige Angel al tot in detail bestudeerd, daar in Antwerpen (Zeno-X), maar ons weerzien wrong mijn maag dicht zoals ik dat in een museum nog niet ervoer. Ergens tussen geschrokken en gechoqueerd liet de 3 meter hoge engel me achter. Een gepekt gelaat, boksersarmen, een geplisseerd disneykleed en de aankondiging van de ondergang, niet verklappend of het die van zichzelf of die van ons is. Ik kan het niet uitleggen in culturele-bijlage-termen maar amai-wohow-waar kan ik mij efkes zetten.

Ga gerust kijken, nu de zomer nog niet definitief is doorgebroken en indoor-activiteiten nog volledig te rechtvaardigen zijn. Ik beloof dat ge achteraf niet gaat denken “Was ik maar gewoon op zondagse koffie bij tante Madeleine geweest.”

Ondertussen non-stop in mijn hoofd: