Part of the lummelweekend

Een imago opbouwen, dat is niet iets wat een mens 100% bewust doet.
In de meeste gevallen is het een los en willekeurig samenraapsel van een goede grap, een hip vestje en een pijnlijk misplaatste opmerking. Daar zit je dan, met je opgedrongen imago waar je maar niet van af raakt.

In blogland is dit proces iets beter te sturen.
Je hebt het over arty farty feestjes waar je werkelijk weer de helft van de bezoekers kende, de witte martini's die je daar fancy naar achter slaat en de heerlijk geurende chocoladetaarten die je uit de oven tovert.
Over die middag dat je in de regen naar de Aldi fietste en daar een Bolognese-pizza van € 0,99 kocht voor jou en jezelf, zwijg je wijselijk.

Ik schik daar persoonlijk geen revolutie in te ontketenen, in die trend.
Jullie ontdekken het eventueel ooit wel in levende, realistische lijve, hoe dat nu precies zit met dat wild superstar leven van me.

Maar waar ik eigenlijk naartoe wilde: dit weekend was er geen om een stoer imago mee op te bouwen. Niet dat t niet plezant was. Er waren vrienden en familie en er kwam zelfs een witte Martini aan te pas. Maar er was ook lamlendig in de zetel hangen. En "pfffff". En "Goh nee he, allé zeg". En zelfs eens "Miljaar, hoe ga ik daar uit nu ooit aan uit geraken?".

Om de depri-sfeer nog wat aan te wakkeren, bekeek ik de film Christiane F.
En prees mezelf plots heel gelukkig zo een braaf leven te leiden.
En dat een voorliefde voor David Bowie de enige gelijkenis was tussen mij en het hoofdpersonage.
(En mijn haar eens in het vuurtorenrood verven, maar wie deed dat niet, toen hij 16 was.)

Samengevat:
Tijd voor Bowie!




Hopend dat jullie een imago-proof weekend hadden,

Janina