Part of the weekend never dies

Bovenaan deze blog staat een tabje "Janina cultuurt". Wanneer u daar op klikt, dan lijkt het alsof ik reeds anderhalf jaar cultuurloos door het leven ga.
Dat is niet zo. ( A nee, zotjes! Anders was heel mijn arty-farty-imago er aan! En denkt u dat ik des weekends niet meer doe dan met ananassen op mijn hoofd lopen!)
Al moet ik bekennen dat er het laatste jaar niet zo erg veel gecultuurd werd (Maar ik deed echt wel meer dan met fruitschalen rond mij gedrapeerd rond lopen).
Het lijkt vooral een kwestie van schaamteloze blogluiheid te zijn (En zeker niet van vermoeidheid, door te enthousiast een ananas of een rotte appel te imiteren).

Ik ga dat goed maken.
Ik laat de fruitschalen (even) voor wat ze zijn en breng u op de hoogte van in welke pluchen zetels ik mij nestelde.

Afgelopen weekend ging ik kijken naar de aller-aller-allerlaatste voorstelling van "Gardenia", een productie van Les Ballets C de la B/ Alain Platel/ Frank Van Laecke.
Een hoop goed en schoon volk op de planken dus.
Een voorstelling die bovendien de wereld rond reisde en overal lof oogstte.
Zaterdagavond streek ze voor het laatst neer in Gent, voor het definitieve slotspel.
En het gaat dan nog over een cabardouche die sluit ook!, als dat geen toeval is én geen garantie voor een geladen avond, me dunkt!
De cabardouche in kwestie, Gardenia, staat gekend om zijn veklede dan wel (deels) omgebouwde artiesten en de acteurs die gestalte geven aan deze personages, zijn eigenlijk gelijk aan hun rol.
U bent nog mee?
Wacht, ik toon het u even:



Zo, bij deze ziet u het helemaal voor u.

Maar allé en komaan en enfin hoe kan dat nu,
het deed mij waarlijk helemaal niets.
De 5 sterren ten spijt die het stuk overal kreeg,
zat ik roerloos en verveeld op mijn stoel.

Het kwam mij over als was het feit dat deze acteurs in hetzelfde straatje hadden gesukkeld als de personages, voldoende was om dit stuk zogenaamd geslaagd te maken. Dezelfde pleziertjes, dezelfde pijntjes, dezelfde zorgen, hetzelfde oprecht verdriet en helaas nu en dan ook dezelfde onoverkomelijke eenzaamheid.
Maar dat had ik zo ook wel allemaal kunnen vermoeden.
Ik raakte uit niets wijzer, vond geen richting of verhaal, had achteraf nog steeds dezelfde vragen als voorheen.

Vertel mij, hoe kan dat nu?
Hoe heb ik kunnen negeren waar heel de wereld plat voor ging?
Hoe kon ik daar met een hart van steen zitten kijken naar een drama dat cultuurcritici meermaals tot tranen toe had bewogen?

Nu goed, het was uiteraard niet al kommer en kwel.
En werd nu en dan een voorspelbaar leuk mopje verteld.
Er dartelde een getalenteerd danser over de scène.
En toen passeerde deze kitsch-parel die me plots enorm naar de keel greep. Wat dat zegt over mijn muzikale smaak, houden we netjes voor onszelf. Ik heb ook recht op mijn zwakke momenten en als Alain Platel het goed vindt, dan moet het wel cultureel verantwoord zijn.



Nu ja, nu ik er eens over nadenk, deze dijk van een hit is op zich eigenlijk best 5 sterren waard.