Een nieuwe wereld,
in mijn eigen hoofd
en in de verbintenis tussen kunst en techniek.
Een droom en ontnuchtering over Antarctica,
gebracht door de blote bast van Robby Cleiren.
Mijn eigen begrafenis en verrijzenis,
een muizenbeet en een prothesearm.
Nieuwsgierige blikken,
angstig geknijp in armleuningen
en voorzichtig geschuifel door het donker.
Een voorstelling die u ook moet zien beleven,
als u daar de kans tot hebt.
Geef u over en wees (niet) bang.
1 opmerking:
klinkt een beetje als iets van David Lynch... maar dan op de planken...
Een reactie posten