Het is weer voorbij.
Tien dagen lang was het weekend in Gent.
En tien nachten lang hebben we dat gevierd.
Het is goed, dat het eindelijk voorbij is.
We moeten geen nachten lang meer in de kou lopen, verkleed als stoere rappers met onze kap-sweater.
We moeten die kap niet meer tot diep over ons ogen trekken, wanneer we beschaamd richting huis stappen, frisse mensen kruisend op weg naar hun werk.
We moeten geen aanslag meer plegen op onze maag en ons vetpercentage. De culinaire lijst uit de vorige post werd duchtig aangevuld. Met nog vele pakken frieten, suikerspinnen, suikerwafels, gore pastabekers, cheeseburgers voor één euro, viandellen en oh wat meer nog allemaal.
We moeten niet meer tot ver na de middag in ons bed liggen, waardoor we het "beste" van de dag missen.
We moeten ons oordoppen niet meer insteken, omdat de drums zo schel zijn en de gitaren zo hard.
We moeten geen plakkers meer meedoen, omdat ons voeten openliggen van al die nachten dansen.
De stank kan langzaam uit de Gentse kasseien trekken, zodat we niet meer kokhalzen wanneer we deze bewandelen.
We moeten niet meer door een zee van plastic bekers waden.
We moeten niet meer voortdurend berichten sturen getiteld "Waar ben je?" en "Maak eens een move in de hoogte".
We moeten niet meer vloeken omdat we geen antwoord krijgen, waarna we ons naar de discobol slepen, omdat we eigenlijk al op voorhand wisten dat ze daar weer gingen staan.
En om al de redenen dat het goed is dat het voorbij is, is het even jammer dat het alweer gepasseerd is.
ZIJ omschreef op 22, 24 en 25 juli zo goed wat er zo plezant is aan een beetje verdwaasd op die vervloekte markt staan, elke ochtend weer.
Muziek die te stil staat om echt dansbaar te zijn maar luid genoeg om af en toe eens te roepen "Ojomaat, da een nummer!". Want zo praten we, na al die tijd. Met korte zinnen en zonder moeite om het poëtischer te laten klinken dan het is.
Irish Coffee die niet meteen lekker is maar wel heel straf. Goed op het moment zelf, enerverend wanneer we enkele uren later de slaap proberen te vatten op klaarlichte dag." Het recept voor een nerveuze kater", zei iemand.
Goede vrienden die verdwijnen in de massa en verre kennissen waar je vervolgens uren staat mee te praten. Over hoe een gitaar even stoer is als plateauzolen, de illusie en dwaze wens er nog goed uit te zien en de belofte "sebiet eens naar huis te gaan". En uiteraard over de zin, het waarom en de waarde van het leven. Vooral dan.
De stad duikt even in een zomerslaap, ons achterlatend in een duffe walm waarin helemaal niets te beleven valt.
En meer hebben we niet nodig.
Dat het nog naar enkele dagen verder herfst, met regen en temperaturen om onder een dekentje te kruipen.
Zo kunnen we eindelijk onze was doen, het huis poetsen, de kookpotten nog eens van onder het stof halen en opnieuw een correct dag-en-nacht-ritme opbouwen. Zonder enige verlokking van feestelijkheden.
De troosteloosheid waarin de stad even verzinkt is bedroevend maar ook perfect afgestemd op het Modaal lichaam dat zijn limieten heeft bereikt.
Naast ons een kop koffie zonder Ierse toets, misschien eens een appel en op de achtergrond een weekendplaat. Vrolijke herinneringen en onnozel genoeg om de melancholie te stoppen.
En licht refererend aan ons eigen eet- en drinkpatroon van de afgelopen dagen.
En de gevolgen ervan.
7 opmerkingen:
Wat een weemoedige en poëtische overpeinzing. Ik word er stil van....maar wil toch zeggen dat de stank gisteren nog steeds her en der heftig genoeg was om even onze maag te doen samentrekken.
Je vergeet de spitburgers!!!
Mooie samenvatting van een meer dan mooie tiendaagse (allez, als je er met een zonnebril op naar kijkt voor middernacht)
fijn om de sfeer zo tot hier te voelen waaien, ik kan het nog nét niet ruiken. ja gent, ik moet toch ook eens nieuwe herinneringen gaan maken ginder precies. word nu nog wat tegengehouden door oude herinneringen die mij triest maken. volgend jaar, wie weet!
Ik lig toe met uw schijf. Kende de titel van het liedje al, maar had het nog nooit gehoord. <3 Hugo Matthysen! En <3 Janina om weer een gat in mijn cultuur te hebben gedicht.
Kruip maar onder uw dekentje, maakt u een lekker warm drankje, een goed boek erbij en hopelijk geraakt dan wat afgekickt van uw tiendaagse (tiennachtse).
Jammer dat ik u telkens miste. Volgend jaar durf ik misschien één avond met jou aan. Eentje maar :-). Ik doe dan vooral voor al dat eten. Gij medevetfan.
o o o, ik heb ze zo gemist ség! En nu nog meer! Kvoel de Vlasmarktsfeer tot hier in mijne moederstoel, volgend jaar pak ik het er dubbel zo hard van :-)
Hhmm... Toch raar dat een mens heimwee heeft naar stank en misbruiken van de maag allerhande.
Nog 363 keer slapen... ;)
Een reactie posten