Vriendjes maken

Ik ga naar een nieuw schooltje en bijgevolg ben ik niet enkel beladen met de opdracht mijn weg te vinden in een doolhofachtig gebouw, de juiste cursussen te kopen en ze mee te brengen naar de juiste lessen en de treinregelingen van buiten te leren, maar ook met de taak nieuwe vriendjes te maken.

Ik ken immers niemandniemandniemand op heel dat schooltje en een schooltje zonder vriendjes dat is als een café zonder bier. Of lekker tasje thee, in mijn geval. Of glazeke wijn.

Hoe dan ook: ik wil vriendjes.

Maar vriendjes maken, dat is niet altijd zo makkelijk. Zeker niet wanneer je voor zowat elke les bij andere mensen zit en elke les opnieuw denkt dat je in het verkeerde lokaal zit. Zeker niet wanneer je niet goed ziet en mensen aanspreekt die niet in je klas zitten en klasgenoten die je vriendjes zouden kunnen worden, straal voorbijloopt.

Soit, heb je eenmaal een persoon gevonden waarvan je zwaar vermoedt dat hij een klasmakker is, dan begint pas het echte werk. Socialiseren.

Vroeger had ik een makkelijke truc. Ik deed gewoon een hele pak koeken mee en vroeg, al smikkelend terwijl de kruimels uit mijn mond vielen, aan mijn buurman/-vrouw "of ze ook eentje moest hebben". Ik kocht mijn vriendschap dus af. Maar het werkte wel.

Nu zit ik echter zo lang op de trein dat alle koeken al op zijn tegen dat ik in Brussel aankom.

Ik ben dus aangewezen op mijn verbale vaardigheden en, verdorie, die vallen soms tegen.

Want voor je het weet vraag je voor de 10e keer wat hij/zij hiervoor nu weer studeerde, waar hij/zij nu weer woonde en wat de naam nu weer was van zijn/haar opgeschoren poedel. U vervalt in de herhaling, met andere woorden. De herhaling van onbelangrijke details.

Wat meer diepgang dan maar. Aha, juffrouw/jonkheer woont in een huisje in gent. En hoeveel moet U daarvoor betalen? Ziezo, U bent meteen de onbeleefde en indiscrete vlegel waar niemand nog iets moet van hebben.

Wat humor, als remedie. Dat wij nu toch Masters na Masters zijn, en die zijn stoer en hebben enkel een pak sigaretten en een halflege bic mee. In tegenstelling tot de strevers uit de eerste bachelor die van die vierkleurige stylo's meehebben en een tippex. Jaja, een tippex, hahaha! Waarop Uw klasgenoten antwoorden dat ze ook een tippex in hun pennenzak hebben zitten.

Ook belangrijk is U te hoeden voor onbewuste uitspattingen. Woorden die U geniepig ontglippen maar Uw ware aard op slag blootleggen. Zoals wanneer U samen met een klasgenoot de trein opstapt en U een wel heel onfrisse geur bemerkt, samen met een hond ter grote van een kalf. Voor U het weet hoort U de woorden "Heeft die stinkerd hier heel die cabine ondergekakt of wat is dat hier" vibreren in de lucht en kijkt Uw klasgenoot U geschrokken aan. Ik wou mijn woorden nog inslikken maar was aan zijn gezicht te zien, net iets te laat.

Ach, het is alweer weekend (jaja, en dat op een woensdagavond) en tegen volgende week heeft iedereen een acute aanval van selectieve Alzheimer gekregen waardoor ik weer met een schone lei kan beginnen. Ze zullen eens horen wat een welbespraakte retorieker er in hun midden vertoeft.

En extra koeken, die zal ik ook meehebben.