Wijverij

Gisteren en vandaag liet en laat ik het vrouw-zijn in mij volledig los. Hoewel ik moet zeggen dat het niet altijd op vrijwillige basis was.

• Ik ben een grote fan van Lilith en de tales over heure crib. Door haar tales kwam ik te weten dat ze voor het kwaliteitsblad Story werkt. Een blad dat deze week een facelift onderging. Zoals het een goede werknemer behoort, maakte Lilth al eens reclame voor wat een hip en flashy magazine beloofde te worden.
• In de reacties las ik dat plots heel veel mensen storyfan beloofden te worden. Ik las er bovendien de tip de Flair te kopen, want daar zat een bon in voor een gratis Story en zo heb je dus twee vliegen in één klap.
• Nu: ik koop normaal nooit boekskes. Alleen boeken. Maar boekskes, nee, daar steek ik mijn geld niet in. Ach, de ontkenning van het boekskeskopen lijkt misschien al een teken te zijn dat het tegendeel waar is, maar ik zweer het jullie. Jullie kiezen zelf wat jullie geloven natuurlijk. Mijn eerlijkheid of jullie "ja, tzalzijn"
• Zoveel jonge en hippe mensen die plots de Story eens zouden kopen, dat begon echter op Groepsdruk in Blogland te lijken. En groepsdruk, dat is iets waar ik niet tegen op kan.
• Dus repte ik me naar de krantenwinkel, alwaar ik gauw en pogend-subtiel een Flair op de toog gooide. Met de fluisterende mededeling of ze er die bon al wilde uitknippen, zodat ik de gratis Story ook meteen kon meenemen. Ik had gehoopt dat ze die onopvallend vanachter haar toog zou opdiepen, gewikkeld in vele lagen bruin papier, maar daar had ze duidelijk geen zin. Ze had zin in luid roepen. "DE STORY? DAT LIGT HALVERWEGE DE WINKEL,PAK MAAR!!". Zodus sluipte ik betrapt op de Story af.
• "Dat is dan 3,99€, alstublieft." Spraakverwaaring ontstond. Ik had toch alleen de Flair gekocht? Of is dat tegenwoordig zo duur? Of was die Story toch te betalen? In dat geval mocht ze alles terug hebben. Ah nee, dat ging niet want ze had al in de Flair geknipt, dus die kon ze niet meer verkopen.
• Bleek dat ik in al mijn subtiliteit een soort duo-pakket op de toog had gezwierd. Dat ik moest en zou kopen, dat was duidelijk. Er was geen ontkomen aan. Waardoor ik nu én de Flair én de Story én de Glam-it naast me liggen heb.
• Hoor ik hier gelach?
• En ik die nooit boekskes koop.
• Maar! Wie zal er nu op de hoogte zijn van de trends in relatieland? Van Wendy en Franske? Van het al dat niet hip zijn van de skinny jeans?
• Ha!
• Nu is 't wel gedaan met lachen he! Bende highbrows!

Vandaag onderga ik mijn tweede punt van uitgesproken vrouwelijkheid. En ik zweer het jullie, het is wel degelijk ondergaan dat ik schreef.

• Het is allemaal wat lang en oninteressant om uit te leggen, maar het komt hier op neer: ik ben Chinees vrijwilliger voor een examen lichaamsverzorging. Ik verzorg mijn lichaam zelf ook, maar vandaag gaat dat toch even op een andere manier gebeuren dan ik gewoon ben.
• Ik ben namelijk slachtoffer van een beenontharing. Met warme was en strips en trekken maar en hupla, vel dat er blijft aanhangen en bloed in 't rond.
• Lichaamsbeharing is geen leuk en prettig gespreksonderwerp maar ik kan wel meedelen dat ik een trouwe koper ben van het scheermesje waarmee ik de barbier in me volledig loslaat. Ik heb die barbier nog niet zo lang geleden losgelaten, waardoor het vrij hard zoeken is naar enig haar op mijn benen. Ik heb gehoord dat warme was-toestanden lange, lange, ellenlange haren vereisen, op zijn minst een soort rasta's, eigenlijk. Die heb ik niet.
• Dus: misschien kom ik niet in aanmerking. Wie weet sturen ze me terug. Dan zal ik vrolijk huppelend weglopen.
• Valt het op dat ik schrik heb?
• U weet misschien niet waar ik woon en ik weet niet waar jullie wonen, maar als jullie mij horen roepen tot bij jullie, dan is 't teken dat mijn schrik terecht was.

Het leven van een vrouw. Da's niet niets.